Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*
Αυτό το πράγμα που τα κανάλια θέλουν να εκπέμπουν χωρίς να πληρώνουν τέλος συχνοτήτων, εμένα με ξεπερνάει. «Μα πληρώνουμε», απαντάνε, «πληρώνουμε φόρους για τις διαφημίσεις μας, πληρώνουμε εισφορές για τους εργαζόμενούς μας, πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ ή ενοίκια για τα κτίριά μας, ένα σωρό φράγκα μας φεύγουν κάθε χρόνο, από εμάς ζει το κράτος!» Και πάει λέγοντας…
Σαν να έχεις εσύ γιωταχί και να λες δεν πληρώνω διόδια στις εθνικές οδούς, γιατί πληρώνω φόρο στη βενζίνα, πληρώνω φόρο στην αμοιβή του συνεργείου για το σέρβις, πληρώνω φόρο όταν αλλάζω λάστιχα, πληρώνω τέλη κυκλοφορίας, πληρώνω ασφάλεια, ένα σκασμό λεφτά χώνω δεξιά αριστερά. Και η απάντηση, βεβαίως, είναι απλή, απλούστατη: «Εντάξει, λοιπόν, σύρε απ’ τα χωράφια!»
Έτσι είναι παιδιά, δεν θες να χώνεις λεφτά για να έχεις παρουσία στις δημόσιες συχνότητες; Κανένα πρόβλημα, υπάρχει το ίντερνετ. Βγάλε εκπομπή εκεί πέρα, δεν θα σου ζητήσει κανένας ούτε δραχμή. Το είχανε άλλωστε απειλήσει τα κανάλια και στον προηγούμενο διαγωνισμό, ότι δηλαδή θα βγάζανε τα προγράμματά τους στο διαδίκτυο και θα τριπλάρανε με αυτό τον τρόπο τη διαδικασία της δημοπρασίας. Και ύστερα κάνανε κο-κο-κο και πήγανε να καταθέσουνε τις αιτήσεις σαν καλά παιδιά.
Γιατί στην τηλεόραση είναι όλο το ζουμί. Στην πρωτογενή πηγή κάθε είδησης. Μπορεί το ίντερνετ να διευρύνει την απήχηση κάθε πληροφορίας και κάθε συμβάντος και κάθε σχολίου μέσα από τα βασίλεια των social media, αλλά δίχως την TV δουλειά δεν γίνεται. Από εκεί προέρχονται όλες οι κινούμενες εικόνες που δίνουν τροφή στη σκέψη μας και στη φαντασία. Και καθορίζουν εν τέλει τις ζωές μας, που τις ζούμε δευτερογενώς μέσα από κάθε είδους οθόνες…
Ας αφήσουμε όμως τα φιλοσοφικά και ας πούμε την αλήθεια: Μια χαρά χαρίτσα είναι να πληρώνουν τα κανάλια ενοίκιο τριάμιση μύρια το χρόνο έκαστον για χρήση τηλεοπτικής συχνότητας. Για τον κύκλο εργασιών τους λίγα λεφτά είναι και μην ξεχνάμε ότι η τηλεοπτική αγορά έχει αρχίσει να ανακάμπτει εδώ και πολλούς μήνες. Το έδειξαν αυτό οι ισολογισμοί του 2016 που δημοσίευσαν οι συνάδελφοι στην εφημερίδα «Παρόν» και αν υπολογίσει κανείς ότι το 2017 ήταν ακόμη καλύτερη χρονιά για την οικονομία και τη διαφήμιση (ψωνίσαμε περισσότερα αυτοκίνητα, για παράδειγμα…), τότε κανείς δεν έχει δικαίωμα να γκρινιάζει.
Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα στις οιμωγές είναι οι εργαζόμενοι του Mega που έφαγαν το σφόλι. Και βρίσκονται τώρα εμπρός στο φάσμα της ανεργίας, δίχως ελπίδα καμιά. Μαζί τους η σκέψη μας, αλλά ας μας εξηγήσουν κι αυτοί κάποια στιγμή τι εννοούν στην ανακοίνωσή τους όταν γράφουν ότι «πρέπει η κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της». Γιατί απ’ ό,τι ξέρω το κανάλι δεν το κλείνουν οι βουλευτές, το κλείνουν οι τράπεζες. Τα δάνεια το κλείνουν, όπως έκλεισαν τον Πήγασο και τον ΔΟΛ και την Ελευθεροτυπία. Και δεν θυμάμαι εκεί καμιά κυβέρνηση να σπεύδει με σανίδα σωτηρίας…
* το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.