Οι άνθρακες των ΜΜΕ

“Η Warner Brothers ανάγκασε τον σκηνοθέτη Τζον Χιούστον να αφαιρέσει μια φράση από την ταινία “Ο Θησαυρός της Σιέρρα Μάδρε” (1948): “Χρυσός κύριε, αξίζει πολλά χάρη στην ανθρώπινη εργασία που χρειάστηκε για να βρεθεί και να εξορυχθεί”. Γιατί έπρεπε να κοπεί αυτή η πρόταση; “Εξαιτίας της λέξης “εργασία” θυμάται ο Χιούστον. “Υποθέτω πως αυτή η λέξη φαινόταν επικίνδυνη όταν την έβλεπες τυπωμένη”
Αναδημοσίευση

Οι σημερινοί εργοδότες και διευθυντές των ΜΜΕ, επαναλαμβάνουν το δικό τους νεοφιλελεύθερο τροπάριο, προσαρμοσμένο στην εποχή της κρίσης: Οι μαζικές απολύσεις και οι περικοπές είναι μονόδρομος, όπως μονόδρομος είναι και το Μνημόνιο. Κάθε συλλογική αντίσταση δεν είναι παρά “τυφλή αντίδραση” που οδηγεί συντομότερα στο λουκέτο και την καταστροφή. Θα επιβιώσουν, λένε, μόνο όσοι συνθηκολογήσουν αποδεχόμενοι τις “επιχειρησιακές” και “ατομικές συμβάσεις”, όσοι ακολουθήσουν τις εντολές των αφεντικών, όσοι ψηφίσουν ενάντια σε στοχευμένες απεργίες, ενάντια στα σωματεία τους, ενάντια στο κοινό συμφέρον της τάξης τους, πουλώντας συναδέλφους - τεχνικούς, διοικητικούς, και άλλους δημοσιογράφους – με την κούφια υπόσχεση ότι θα είναι ανάμεσα σε αυτούς “που σώθηκαν”.
Κι όμως, αυτοί που νομίζουν ότι θα σωθούν με αυτό τον τρόπο, θα είναι οι πρώτοι που θα βουλιάξουν και θα ηττηθούν, ηθικά, προσωπικά και πρακτικά, αφού θα έχουν πρώτα υπογράψει την οικειοθελή τους καταδίκη. Η αντίσταση, οχι μόνο δεν είναι μάταιη, δεν είναι “γροθιά στο μαχαίρι” όπως μας φοβερίζουν, αλλά είναι επιβεβλημένη. Οσο αυτό το μαχαίρι πλησιάζει όλο και πιο επικίνδυνα στους λαιμούς μας, αντί να χώνουμε τον κεφάλι μας στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο, νομίζοντας ότι οι δημοσιογράφοι θα είμαστε κι αυτή τη φορά τα χαϊδεμένα παιδιά της εξουσίας, είναι ακόμα καιρός να αντισταθούμε, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με όλες τις δυνάμεις της κοινωνίας που αντιστέκονται. Ακόμα και αν δεν νικήσουμε, θα αποδειξουμε ότι η εξουσία δεν είναι τόσο ισχυρή όσο φαίνεται. Θα τους πετάξουμε πίσω το μπαλάκι του φόβου και της απειλής, υπενθυμίζοντάς τους το αυτονόητο: Ο χρυσός αξίζει πολλά χάρη στην ανθρώπινη εργασία που χρειάστηκε για να βρεθεί και να εξορυχθεί. Οι περιουσίες τους – που τώρα μας λένε ότι απειλούνται λόγω της κρίσης – συσσωρεύθηκαν χάρη και στη δική μας κλεμμένη εργασία. Δεν κινδυνεύουν τα ΜΜΕ τους με λουκέτο. Με λουκέτο κινδυνεύει μόνο η ελεύθερη ενημέρωση, που θέλουν να τη φιμώσουν και να τη μετατρέψουν σε αλυσίδα παραγωγής-newsroom διοχευτευμένων ειδήσων. Οι παραγωγοί της αξίας είμαστε εμείς, οι παραγωγοί της ενημέρωσης και της πληροφόρησης είμαστε εμείς, ας θέσουμε επιτέλους όρους στη δουλειά μας, να μη δεχτούμε να γινόμαστε τα παπαγαλάκια τους πλασάροντας σκουπιδο-ενημέρωση και ιδεολογική τρομοκρατία. Ας αναζητήσουμε το χρυσό και όχι τον τσίγκο, προσπαθώντας να εξορύξουμε την αλήθεια, όσο σπάνιο μετάλλευμα κι αν είναι, όσο δύσκολο κι αν είναι να τη βρεις και να την παρουσιάσεις σωστά, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις αντιφατικές της όψεις, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν έτοιμες κι εύκολες λύσεις. Ας μην υποτιμάμε τη δουλειά μας, τους εαυτούς μας, τους αναγνώστες, την κοινωνία. Οι εφημερίδες μας θα γίνονται κουρελόχαρτα, σε κυκλοφορία και σε περιεχόμενο, όσο εμείς συναινούμε και κλείνουμε τα μάτια στην τμηματική εξόντωση των ανθρώπων που τις γράφουν, τις τυπώνουν, τις φωτοσυνθέτουν, τις διακινούν, τις καθιστούν βιώσιμες, παράγουν κέρδη για τα αφεντικά που γεμίζουν τις τσέπες τους, κλείνουν τις συμφωνίες τους με το Δημόσιο, και χτίζουν τις βίλες τους χρεώνοντας στους εργαζόμενους τα ελείμματα και τις μαύρες τρύπες. Η σιωπή μας στη σφαγή των συναδέλφων – στο ΔΟΛ, στα Ελληνικά Γράμματα, στον ΠΗΓΑΣΟ, στα πιεστήρια της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, είναι συνενοχή στη σφαγη μιας ολόκληρης κοινωνίας: Στη σφαγή των δημόσιων συγκοινωνιών, της δημόσιας υγείας, του δημόσιου σχολείου, του ίδιου του πολιτισμού. Ο πολιτισμός που στέλνει τα ΜΑΤ στην Ακρόπολη να δείρουν και να ψεκάσουν πολίτες και την ίδια στιγμή εγκαλεί τους επί διετία απλήρωτους απεγνωσμένους ανθρώπους που διαμαρτύρονται, για αυθαιρεσία – είναι πολιτισμός του δοσιλογισμού, του νέου μακαρθισμού του Μνημονίου. Δεν θα υπογράψουμε δηλώσεις μετανοίας, δεν θα σιωπήσουμε, δεν θα συνεργαστούμε. Η δύναμή μας είναι η φωνή μας, οσο ενώνεται με τη φωνή, τη βούληση, την αγωνία και τη δράση της κοινωνίας που χτυπιέται βάναυσα, προβληματίζεται, αντιστέκεται.
Δεν ξέρουμε από πριν ότι θα νικήσουμε. Ξέρουμε όμως ότι αν δεν μοιραστούμε τον αγώνα θα μοιραστούμε την ήττα.
Ας μην τους κάνουμε τη χάρη.