Πρώτα πήρε τον λόγο ο Ψυχάρης, που αφού πέταξε στον δρόμο 96 εργαζόμενους από τα Ελληνικά Γράμματα, ανακοίνωσε πρόγραμμα απολύσεων 150 διοικητικών υπαλλήλων του ΔΟΛ με plan b (στην δημοκρατία πάντα έχεις επιλογές) το κόψιμο δυο μισθών στους εργαζόμενους, την εφαρμογή με άλλα λόγια της πρόβλεψης του μνημονίου για επιχειρησιακές συμβάσεις, κατώτερες των κλαδικών. Plan c (μεταξύ σοβαρού και αστείου), να γίνονται 3-4 24ωρες απεργίες τον μήνα, έτσι ώστε να μη χρειάζεται να καθιερώσει την 4ήμερη και 45ωρη εργασία (μικρότερος μισθός-ίδιες ώρες δουλειάς). Έπειτα μίλησε ο Μπόμπολας, απολύοντας 15 διοικητικούς, έναν δημοσιογράφο και ανακοινώνοντας 15 απολύσεις στο διαφημιστικό τμήμα. Τέλος, από τα κεντροαριστερά ακούστηκε η φωνή της Τεγοπούλου, η οποία ξεφορτώθηκε 18 ακόμα τεχνικούς που της περίσσευαν. Οι υπόλοιποι εργοδότες των ΜΜΕ χειροκρότησαν κι ετοιμάζονταν να ξεφορτωθούν κι αυτοί περιττά εργασιακά εμπορεύματα και περιττές συμβάσεις.
Όμως εκείνη την στιγμή συνέβη κάτι αναπάντεχο: Πήραν από μόνοι τους τον λόγο τα ίδια τα «περιττά εμπορεύματα», οι εργαζόμενοι (Oh mon Dieu!). Πραγματοποίησαν μαζικές συνελεύσεις εργαζομένων, χωρίς μάλιστα τους διαχωρισμούς που προβλέπουν όλα τα σοβαρά συνδικαλιστικά καταστατικά του κλάδου, ανάμεσα σε συντάκτες, διοικητικούς, τεχνικούς, γραφίστες, φωτογράφους, κ.α. Σε αυτές απαίτησαν από τα σωματεία τους την κήρυξη 48ωρης απεργίας στις επιχειρήσεις τους που είχαν προχωρήσει σε απολύσεις (και τα σωματεία έκαναν, που και που πρέπει να επιβεβαιώνουν τον ρόλο τους, ιδιαίτερα όταν τα κοροϊδεύουν κατάμουτρα τα αφεντικά). Βρώμικο το μυαλό των εργαζομένων, σκέφθηκαν ότι αν δεν βγει κυριακάτικο φύλλο εκεί όπου δουλεύουν, ίσως τους μιλήσουν με λίγο παραπάνω σεβασμό τα αφεντικά τους και ίσως το σκεφθούν πριν κάνουν τα ίδια και τα υπόλοιπα αφεντικά. Όμως το μυαλό των αφεντικών των ΜΜΕ είναι πολύ πιο βρώμικο:
Χρησιμοποίησαν τις πιο εκλεπτυσμένες τεχνικές χειραγώγησης του πλήθους έτσι ώστε να στραφεί αυτό ενάντια σε μια απεργία (τεχνική στην οποία έχουν πάρει Master το τελευταίο διάστημα). Στην ουσία αντέστρεψαν σε αντιδραστική κατεύθυνση διάφορες αγωνιστικές μορφές και ταξικά περιεχόμενα των εργαζομένων, με στόχο να βγει με αγωνιστικό και «δημοκρατικό» περιτύλιγμα μια απεργοσπαστική απόφαση. Πρώτα πήραν την απέχθεια των εργαζομένων ενάντια στον συνδικαλισμό και τους εργατοπατέρες και την έστρεψαν ενάντια στις αγωνιστικές αποφάσεις των Ενώσεων και στους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των μαγαζιών που την υπερασπίστηκαν. Έπειτα δανείστηκαν το εργατικό λεξιλόγιο της «αμεσοδημοκρατίας» και του «από τα κάτω» τρόπου λήψης αποφάσεων, έτσι ώστε να νομιμοποιήσουν τη διενέργεια συνελεύσεων των δημοσιογράφων, ξεχωριστά από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και ξεχωριστά σε κάθε μέσο (τα αφεντικά ξέρουν πολύ καλά την ριζοσπαστική δυναμική που γεννά η διακλαδική αλληλεγγύη).
Η πιο ύπουλη όμως τακτική τους ήταν ότι έκλεψαν από το ρεπερτόριο μας το μέσο πάλης της 48ωρης γενικής απεργίας σε όλα τα ΜΜΕ, για να το μεταμορφώσουν σε αίτημα που στρέφεται ενάντια στις 48ωρες απεργίες στα συγκεκριμένα ΜΜΕ. Σ’ αυτό αξίζει να σταθούμε παραπάνω γιατί πατάει πάνω σε δικές μας αδυναμίες: Η 48ωρη απεργία δεν είναι μια σφραγίδα στην απόφαση ενός σωματείου (γραφειοκρατικού ή μη). Μια σοβαρή (όχι εκτονωτική) απεργία δεν είναι μια δημοκρατική απόφαση (αν και συνήθως χρειάζεται και αυτή η μορφή), είναι πρώτα απ’ όλα μια αγωνιστική πράξη, ένα συλλογικό σαμποτάζ στη διαδικασία μετατροπής της εργασίας μας σε υπεραξία τους. Είναι η κήρυξη του πολέμου μας απέναντι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει. Κι ο απεργιακός πόλεμος, επειδή διαφέρει από τον συνδικαλιστικό χαρτοπόλεμο, πρώτα οργανώνεται από τους εργάτες που θέλουν να πολεμήσουν στο επιμέρους εργασιακό έδαφος που γνωρίζουν και έπειτα εξαπλώνεται προς το σύνολο της βιομηχανίας, της τάξης και της κοινωνίας. Κι από την άλλη, πρώτα πονάει η τσέπη λίγων αφεντικών και πολύ σύντομα πολλών μαζί, γιατί μια επιτυχημένη απεργία σε 2 επιχειρήσεις μετατρέπεται σε μπούσουλα για μια επιτυχημένη απεργία σε 22 επιχειρήσεις. Τα αφεντικά, αντιπαραθέτοντας το αίτημα για 48ωρη γενική απεργία σε όλα τα Μέσα στην απόφαση των εργαζομένων δυο Μέσων για 48ωρη απεργία, ουσιαστικά έστρεψαν την ταξική προοπτική μιας απεργίας απέναντι στην αγωνιστική της βάση, έτσι ώστε να σαμποταριστεί και η αγωνιστική βάση και η ταξική προοπτική.
Τα αφεντικά του ΔΟΛ και του Πήγασου προχώρησαν στις παραπάνω κινήσεις τους ακαριαία και συντονισμένα, αμέσως με το που κηρύχθηκε η 48ωρη. Και χρησιμοποίησαν ως δούρειο ίππο τα εργασιακά στελέχη που χρησιμοποιούν πάντα όταν θέλουν να συκοφαντήσουν μια απεργία. Μεγαλοδημοσιογράφοι, στελέχη των χιλιάδων ευρώ, εργοδοτικά τσιράκια και γνωστοί τηλεοπτικοί ρουφιάνοι, έγιναν για άλλη μια φορά η φωνή των αφεντικών τους απέναντι σε απεργούς, μόνο που αυτή τη φορά δεν βγήκαν στο γυαλί άλλα στις δημοσιογραφικές «συνελεύσεις» που έστησαν στα μαγαζιά τους. Με φωνές, θεατρινισμούς και τραμπουκισμούς εκβίασαν την ψήφο των ιεραρχικά κατώτερών τους κι εκτέλεσαν με επιτυχία την αποστολή τους. Η συνδικαλιστική τάξη επανήλθε, οι δημοσιογράφοι, όπως πάντα, δεν στηρίζουν τους διοικητικούς. Η δημοκρατία κέρδισε, οι εργαζόμενοι ψηφίζουν μαζί με τα αφεντικά τους για το κοινό καλό της επιχείρησης.
Μετά από αυτές τις εργοδοτικές κινήσεις, το αγωνιστικό κλίμα των συναδέλφων σε ΔΟΛ και Πήγασο υπονομεύθηκε. Η απεργία πραγματοποιήθηκε την πρώτη μέρα με αρκετούς συντάκτες να δουλεύουν ενώ η απόφαση του αστικού δικαστηρίου που έκρινε ως παράνομη και καταχρηστική την απεργία έδωσε το τελικό χτύπημα. Κάθε σοβαρή απεργία κρίνεται παράνομη, το ξέρουμε πολύ καλά. Το ζήτημα για εμάς τους εργαζόμενους δεν είναι άλλο παρά να έχουμε την συλλογική εκείνη δύναμη για να πραγματοποιήσουμε μια απεργία, γνωρίζοντας ότι αν το εννοούμε πραγματικά θα βρούμε αναγκαστικά απέναντι μας αφεντικά, απεργοσπάστες, εργατοπατέρες, δικαστές, εισαγγελείς και μπάτσους, όπως συμβαίνει σε κάθε σοβαρό ταξικό αγώνα. Την πρώτη φορά που επιχειρήσαμε να κάνουμε 48ωρη δεν τα καταφέραμε, αλλά πρωτάρηδες είμαστε, υποσχόμαστε να μάθουμε από τα λάθη μας.
Τον Γενάρη του 2009, όταν (δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, μοντέρ, γραφίστες, οπερατέρ, σκηνοθέτες, ηχολήπτες, τεχνικοί και διοικητικοί) εργαζόμενοι των ΜΜΕ είχαμε καταλάβει το κτίριο της ΕΣΗΕΑ και είχαμε λειτουργήσει αυτοοργανωμένα κι αδιαμεσολάβητα, είχαμε δηλώσει ότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μια «εικόνα από το μέλλον». Ίσως έχουμε φτάσει σε εκείνο το χρονικό σημείο που το μέλλον καλπάζει στο επισφαλές παρόν μας για να συγκρουστεί με τα μικροαστικά προηγούμενα του κλάδου και της τάξης μας. Γινόμαστε όλο και περισσότεροι, οπότε έχουμε την υπομονή να χαρούμε αυτή τη σύγκρουση και κοιτάμε να την οργανώσουμε όσο καλύτερα γίνεται.
Όμως εκείνη την στιγμή συνέβη κάτι αναπάντεχο: Πήραν από μόνοι τους τον λόγο τα ίδια τα «περιττά εμπορεύματα», οι εργαζόμενοι (Oh mon Dieu!). Πραγματοποίησαν μαζικές συνελεύσεις εργαζομένων, χωρίς μάλιστα τους διαχωρισμούς που προβλέπουν όλα τα σοβαρά συνδικαλιστικά καταστατικά του κλάδου, ανάμεσα σε συντάκτες, διοικητικούς, τεχνικούς, γραφίστες, φωτογράφους, κ.α. Σε αυτές απαίτησαν από τα σωματεία τους την κήρυξη 48ωρης απεργίας στις επιχειρήσεις τους που είχαν προχωρήσει σε απολύσεις (και τα σωματεία έκαναν, που και που πρέπει να επιβεβαιώνουν τον ρόλο τους, ιδιαίτερα όταν τα κοροϊδεύουν κατάμουτρα τα αφεντικά). Βρώμικο το μυαλό των εργαζομένων, σκέφθηκαν ότι αν δεν βγει κυριακάτικο φύλλο εκεί όπου δουλεύουν, ίσως τους μιλήσουν με λίγο παραπάνω σεβασμό τα αφεντικά τους και ίσως το σκεφθούν πριν κάνουν τα ίδια και τα υπόλοιπα αφεντικά. Όμως το μυαλό των αφεντικών των ΜΜΕ είναι πολύ πιο βρώμικο:
Χρησιμοποίησαν τις πιο εκλεπτυσμένες τεχνικές χειραγώγησης του πλήθους έτσι ώστε να στραφεί αυτό ενάντια σε μια απεργία (τεχνική στην οποία έχουν πάρει Master το τελευταίο διάστημα). Στην ουσία αντέστρεψαν σε αντιδραστική κατεύθυνση διάφορες αγωνιστικές μορφές και ταξικά περιεχόμενα των εργαζομένων, με στόχο να βγει με αγωνιστικό και «δημοκρατικό» περιτύλιγμα μια απεργοσπαστική απόφαση. Πρώτα πήραν την απέχθεια των εργαζομένων ενάντια στον συνδικαλισμό και τους εργατοπατέρες και την έστρεψαν ενάντια στις αγωνιστικές αποφάσεις των Ενώσεων και στους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των μαγαζιών που την υπερασπίστηκαν. Έπειτα δανείστηκαν το εργατικό λεξιλόγιο της «αμεσοδημοκρατίας» και του «από τα κάτω» τρόπου λήψης αποφάσεων, έτσι ώστε να νομιμοποιήσουν τη διενέργεια συνελεύσεων των δημοσιογράφων, ξεχωριστά από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και ξεχωριστά σε κάθε μέσο (τα αφεντικά ξέρουν πολύ καλά την ριζοσπαστική δυναμική που γεννά η διακλαδική αλληλεγγύη).
Η πιο ύπουλη όμως τακτική τους ήταν ότι έκλεψαν από το ρεπερτόριο μας το μέσο πάλης της 48ωρης γενικής απεργίας σε όλα τα ΜΜΕ, για να το μεταμορφώσουν σε αίτημα που στρέφεται ενάντια στις 48ωρες απεργίες στα συγκεκριμένα ΜΜΕ. Σ’ αυτό αξίζει να σταθούμε παραπάνω γιατί πατάει πάνω σε δικές μας αδυναμίες: Η 48ωρη απεργία δεν είναι μια σφραγίδα στην απόφαση ενός σωματείου (γραφειοκρατικού ή μη). Μια σοβαρή (όχι εκτονωτική) απεργία δεν είναι μια δημοκρατική απόφαση (αν και συνήθως χρειάζεται και αυτή η μορφή), είναι πρώτα απ’ όλα μια αγωνιστική πράξη, ένα συλλογικό σαμποτάζ στη διαδικασία μετατροπής της εργασίας μας σε υπεραξία τους. Είναι η κήρυξη του πολέμου μας απέναντι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει. Κι ο απεργιακός πόλεμος, επειδή διαφέρει από τον συνδικαλιστικό χαρτοπόλεμο, πρώτα οργανώνεται από τους εργάτες που θέλουν να πολεμήσουν στο επιμέρους εργασιακό έδαφος που γνωρίζουν και έπειτα εξαπλώνεται προς το σύνολο της βιομηχανίας, της τάξης και της κοινωνίας. Κι από την άλλη, πρώτα πονάει η τσέπη λίγων αφεντικών και πολύ σύντομα πολλών μαζί, γιατί μια επιτυχημένη απεργία σε 2 επιχειρήσεις μετατρέπεται σε μπούσουλα για μια επιτυχημένη απεργία σε 22 επιχειρήσεις. Τα αφεντικά, αντιπαραθέτοντας το αίτημα για 48ωρη γενική απεργία σε όλα τα Μέσα στην απόφαση των εργαζομένων δυο Μέσων για 48ωρη απεργία, ουσιαστικά έστρεψαν την ταξική προοπτική μιας απεργίας απέναντι στην αγωνιστική της βάση, έτσι ώστε να σαμποταριστεί και η αγωνιστική βάση και η ταξική προοπτική.
Τα αφεντικά του ΔΟΛ και του Πήγασου προχώρησαν στις παραπάνω κινήσεις τους ακαριαία και συντονισμένα, αμέσως με το που κηρύχθηκε η 48ωρη. Και χρησιμοποίησαν ως δούρειο ίππο τα εργασιακά στελέχη που χρησιμοποιούν πάντα όταν θέλουν να συκοφαντήσουν μια απεργία. Μεγαλοδημοσιογράφοι, στελέχη των χιλιάδων ευρώ, εργοδοτικά τσιράκια και γνωστοί τηλεοπτικοί ρουφιάνοι, έγιναν για άλλη μια φορά η φωνή των αφεντικών τους απέναντι σε απεργούς, μόνο που αυτή τη φορά δεν βγήκαν στο γυαλί άλλα στις δημοσιογραφικές «συνελεύσεις» που έστησαν στα μαγαζιά τους. Με φωνές, θεατρινισμούς και τραμπουκισμούς εκβίασαν την ψήφο των ιεραρχικά κατώτερών τους κι εκτέλεσαν με επιτυχία την αποστολή τους. Η συνδικαλιστική τάξη επανήλθε, οι δημοσιογράφοι, όπως πάντα, δεν στηρίζουν τους διοικητικούς. Η δημοκρατία κέρδισε, οι εργαζόμενοι ψηφίζουν μαζί με τα αφεντικά τους για το κοινό καλό της επιχείρησης.
Μετά από αυτές τις εργοδοτικές κινήσεις, το αγωνιστικό κλίμα των συναδέλφων σε ΔΟΛ και Πήγασο υπονομεύθηκε. Η απεργία πραγματοποιήθηκε την πρώτη μέρα με αρκετούς συντάκτες να δουλεύουν ενώ η απόφαση του αστικού δικαστηρίου που έκρινε ως παράνομη και καταχρηστική την απεργία έδωσε το τελικό χτύπημα. Κάθε σοβαρή απεργία κρίνεται παράνομη, το ξέρουμε πολύ καλά. Το ζήτημα για εμάς τους εργαζόμενους δεν είναι άλλο παρά να έχουμε την συλλογική εκείνη δύναμη για να πραγματοποιήσουμε μια απεργία, γνωρίζοντας ότι αν το εννοούμε πραγματικά θα βρούμε αναγκαστικά απέναντι μας αφεντικά, απεργοσπάστες, εργατοπατέρες, δικαστές, εισαγγελείς και μπάτσους, όπως συμβαίνει σε κάθε σοβαρό ταξικό αγώνα. Την πρώτη φορά που επιχειρήσαμε να κάνουμε 48ωρη δεν τα καταφέραμε, αλλά πρωτάρηδες είμαστε, υποσχόμαστε να μάθουμε από τα λάθη μας.
Τον Γενάρη του 2009, όταν (δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, μοντέρ, γραφίστες, οπερατέρ, σκηνοθέτες, ηχολήπτες, τεχνικοί και διοικητικοί) εργαζόμενοι των ΜΜΕ είχαμε καταλάβει το κτίριο της ΕΣΗΕΑ και είχαμε λειτουργήσει αυτοοργανωμένα κι αδιαμεσολάβητα, είχαμε δηλώσει ότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μια «εικόνα από το μέλλον». Ίσως έχουμε φτάσει σε εκείνο το χρονικό σημείο που το μέλλον καλπάζει στο επισφαλές παρόν μας για να συγκρουστεί με τα μικροαστικά προηγούμενα του κλάδου και της τάξης μας. Γινόμαστε όλο και περισσότεροι, οπότε έχουμε την υπομονή να χαρούμε αυτή τη σύγκρουση και κοιτάμε να την οργανώσουμε όσο καλύτερα γίνεται.
ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΒΑΣΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ-ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ
ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Αναδημοσίευση από katalipsiesiea.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.