H ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

Ήταν όλα λοιπόν μάταια;
Σωρευμένες ψηφίδες και θραύσματα από χαμένες μάχες.
Ένα πιθανόν μέλλον, που ηττήθηκε στο παρελθόν, μετουσιώνει την ανάγκη με σπειροειδή παλμικότητα μεταμόρφωσης, να αναστηθεί στο παρόν.
Χαμένες μάχες, που όμως άξιζαν να δοθούν γιατί η μάχη είναι ήδη απελευθέρωση.
Αυταπόδεικτα το ζητούμενο δεν μπορούσε να είναι η εναλλαγή της εξουσίας στην εξωραισμένη της εκδοχή.
Οι νικητές πάντως δεν μπορεί να είναι σίγουροι για τίποτα, γιατί το άλλο μισό της βαρβαρότητας είναι να την ανέχεσαι.
Και αυτή η συνθήκη μόνο δεδομένη δεν είναι.
Η αντίδραση και η εξέγερση λοιπόν στη καθημερινότητα, που προορίζονται να αντιμετωπίσουν η μία την άλλη επ'
αόριστον: όπως στο Τόλκιν -η κανονικοποίηση του κακού. 
Φαίνεται όμως ότι τίποτα δεν μας ανήκει.
Μόνο ο αυθορμητισμός, η φαντασία και ο θυμός είναι δικά μας αλλά και η ασβέστη φλόγα της επιθυμίας, που καίει τα σωθικά να ζήσουμε και... αυτή η στιγμή.
Ο ανεξέλεγκτος αυθορμητισμός με διακριτές αποστάσεις απο αρκτικόλεξα-ιδεολογία," επιστημονικό"
δόγμα και πολιτική υπόθεση αναφοράς,
που στοιχειώνει τη ψεύτικη ορθοδοξία και τους συστημικούς επιτηρητές της κοινωνικής "κανονικότητας" και ξεφεύγει από τις ερμηνευτικές τους παραμέτρους.
Η διείσδυση του αδύνατου μέσα στη ρουτίνα του πραγματικού-Ν.Μπενστάιν όπου:

Το παρόν πάντα ανακαλεί το παρελθόν για να το επανεξετάσει και να επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο του.
Να πετάξει στα σκουπίδια ότι φωτίζονταν από τους προβολείς της σκηνής και να επανακτήσει ότι διέλαθε της προσοχής μας.
Να αναδιανήμει τους ρόλους μεταξύ των νικητών και των ηττημένων του χτες, θρυμματίζοντας τα είδωλα της καθημερινότητας, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις ανυψώνονται πάνω από τις σχέσεις των πραγμάτων, που φετιχιστικά κυριαρχούν  πάνω τους.
Η ερωτική αίσθηση της αντισυμβατότητας:
Να μη ξυπνάμε αξημέρωτα, για να πιστοποιούμε τη παρουσία μας με τις κάρτες εργασίας, την αγωνία της υποβολής δικαιολογητικών για το pass food,το  νοίκι,το ρεύμα, το φροντιστήριο  των παιδιών, το γιατρό...την αναμονή της ανάπηρης ελεημοσύνης τους- από τα επιδόματα μέχρι τη σύνταξη...
Ανοικονόμητος χρόνος, που διαθλάται μέσα από εμμονικά φοβικά διλήμματα αυτοχειριασμού -επώδυνων συμβάσεων και συμβιβασμών επιβίωσης.
ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΑ: Νομίζετε ότι τελειώσατε μαζί μας με τη κατασκευή των "υπηκόων";
Στη νύχτα μας οδηγούν τ' αστέρια-ξανά και ξανά οι απαστράπτουσες ανταύγειες.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ

Στο επανιδείν....