Ποιες δολοφονίες είναι story-friendly για το ελληνικό κοινό;

Αναδημοσίευση από το omniatv

Ανάλυση του Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη

Η είδηση της δολοφονίας του George Floyd από τον αστυνομικό Derek Chauvin, στη Μινεάπολη των ΗΠΑ, έχει γίνει πρώτη είδηση στο ελληνικό ίντερνετ αλλά και στα ελληνικά ΜΜΕ. Χρήστες του ελληνικού διαδικτύου, προερχόμενοι από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα, ανεβάζουν μαζικά φωτογραφίες, βίντεο και stories σχετικά με τη δολοφονία του αφροαμερικάνου πολίτη. 

21 Σεπτεμβίου 2018. Δολοφονία Ζακ Κωστόπουλου. 

Ένας κοσμηματοπώλης κι ένας μεσίτης, χτυπούν αλύπητα στην οδό Γλάδστωνος, τον αιμόφυρτο Ζακ. Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ έρχονται να αποτελειώσουν τον ημιθανή «ύποπτο», περνώντας του χειροπέδες και πατώντας τον στο πεζοδρόμιο, όπως ακριβώς ο Chauvin τον Floyd. 

Το ελληνικό διαδίκτυο σαστίζει. Η οργή των ανθρώπων του κινηματικού χώρου, επισκιάζεται από μεμονωμένες αναφορές στο ίντερνετ και συχνά αποπροσανατολιστικές και λογοκριμένες αναφορές στα ίδια ΜΜΕ που σήμερα μιλούν για την δολοφονία του George Floyd. Είκοσι μήνες μετά, ελάχιστος κόσμος γνωρίζει ότι για το θάνατο του Ζακ έχει ασκηθεί ποινική δίωξη και εναντίον των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ.

Βρίσκομαι σήμερα να αναρωτιέμαι: 

Γιατί ο Floyd είναι story-friendly και ο Ζακ όχι;

Ο Floyd απέχει από τον Έλληνα και την Έλληνίδα χρήστη/ρια χιλιάδες χιλιόμετρα. Ταυτόχρονα ωστόσο φαίνεται πως είναι πολύ εύκολο να μιλήσει κανείς γι’ αυτόν, παρά για τον Ζακ. Γιατί όμως;

Η έκθεση που θα έχει κάποιος ασκώντας κριτική στην αστυνομία της Μινεάπολις και στην κοινωνία των ΗΠΑ είναι απειροελάχιστη. Παράλληλα, η υπεράσπιση ενός αφροαμερικανού πρέπει να θεωρείται δεδομένη, για ένα άτομο που ζει σε μια κοινωνία στην οποία δεν υπάρχουν αφροαμερικανοί πολίτες. 

Ωστόσο, όσο και αν τους αγνοεί η Ελλάδα έχει κι αυτή τους “δικούς” της «αφροαμερικανούς». Η ίδια κοινωνία, που εκφράζεται σήμερα δυναμικά για τον Floyd, αδυνατούσε ή/και φοβόταν να αναδείξει την οργανωμένη βία που δεχόταν η «δικιά της» μειονότητα, κυρίως Αφγανών και Πακιστανών, στην Αθήνα την περίοδο 2012-2013 στην κορύφωση της μαζικής και οργανωμένης δράσης των ταγμάτων εφόδου της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής (βλ. Βάλ’ τους Χ). 

Τα ίδια ΜΜΕ, έχουν αφιερώσει ελάχιστο χρόνο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής και όταν το κάνουν, θα είναι επειδή η Μάγδα Φύσσα πέταξε ένα μπουκάλι στο δολοφόνο του γιου της ή ο δολοφόνος λιποθύμησε στην αίθουσα του δικαστηρίου. 

Πως να είναι story-friendly η δολοφονία ενός ανθρώπου που τις πρώτες μέρες χαρακτηρίστηκε ως «κλέφτης» και «πρεζάκι» από τα ΜΜΕ; Πως να είναι story-friendly η δολοφονία ενός γκέι, οροθετικού, drag performer όταν η ελληνική βουλή καταψηφίζει τον Νοέμβριο, την απαγόρευση διακρίσεων βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου. 

Η ελληνική κοινωνία αντιδρά στη δολοφονία του Floyd, ενός αφροαμερικανού, όπως αντέδρασε στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ενός Έλληνα, γιατί τίποτε δεν την κρατά πίσω. Αντίθετα, το να αντιδράσουμε για τον Ζακ και για τον Γκουλζάρ σημαίνει να σπάσουμε τα δικά μας ταμπού, τη δική μας omerta, τη δική μας ατιμωρησία.