Τώρα ή ποτέ: Η εβδομάδα της δημοκρατίας, η εβδομάδα του Παύλου Φύσσα

Tου Χρήστου Ξανθάκη
Το θυμάμαι σαν σήμερα. Θυμάμαι πολύ καλά που με ρωτάγανε φίλοι και γνωστοί, επειδή και καλά είμαι δημοσιογράφος και ξέρω, τι θα γίνει με τη Χρυσή Αυγή και πότε θα μπει ένα τέλος,
μια άνω τελεία έστω, στην αθλιότητά της. Ένα πράγμα τους έλεγα:..
Ως την ώρα που θα πέσει θύμα κάποιος δικός μας, κάποιος Έλληνας πολίτης με χαρτί ληξιαρχείου, κανείς δεν θα δώσει σημασία. Όσο είναι θύματα κάποιοι σκούροι, κάποιοι ξένοι, κάποιοι απ’ αυτούς που τους αποκαλούνε «λάθρο», μην περιμένετε και πολλά από τους κάθε λογής αρμόδιους. Αλλά και από τη συνείδηση αυτού του τύπου που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «μέσο Έλληνα»…
Όπερ και εγένετο.
Όσο έπεφτε κυνήγι, ξύλο και μαχαίρι σε κάναν Χασάν, σε κάναν Ιμπραήμ, σε κάναν Αχμέτ, δεν κουνιόταν φύλλο. Ένα «ωχ αδερφέ» πλανιόταν πάνω από τη χώρα, μαζί με κάθε είδους δικαιολογίες:
Προκάλεσαν κι αυτοί, δεν καθότανε στ’ αυγά τους, κάτι θα κάνανε δεν μπορεί, σίγουρα βγάλανε γλώσσα, τι θέλανε κι ερχότανε, δεν τους κάλεσε κανένας, να φύγουνε, να γυρίσουνε στις πατρίδες τους, ο τόπος είναι μικρός δεν μας χωράει όλους.
Και δώστου νταβατζιλίκι και δώστου καουμποϊλίκι και δώστου μπραβιλίκι…
 Ώσπου ήρθε ο χαμός του Παύλου Φύσσα.
Ώσπου ήρθε ο φόνος του Παύλου Φύσσα.
Ώσπου ήρθε η θυσία του Παύλου Φύσσα, η προσφορά του Παύλου Φύσσα στην ελληνική δημοκρατία.
Ώσπου ήρθε το αίμα του Παύλου Φύσσα να μας ανοίξει τα μάτια και να μας λύσει τα χέρια και να μας ξυπνήσει από τον ύπνο τον βαθύ για να φωνάξουμε επιτέλους «φτάνει πια»!
Αν δεν ήταν αυτός, ίσως δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ ως εδώ, στο πάρα πέντε μια ιστορικής απόφασης για την Χρυσή Αυγή και τις εγκληματικές δραστηριότητές της. Αν δεν είχε φτερουγήσει η ψυχή του στον ουρανό, ίσως ακόμη η ελληνική δημοκρατία να αντιμετώπιζε με το «σεις» και με το «σας» τον Μιχαλολιάκο και τα λεβεντόπαιδά του. Αν ο Παύλος Φύσσας δεν είχε συναντηθεί με το θάνατο, ίσως η Βουλή να εξακολουθούσε να φιλοξενεί τους λάτρεις του Χίτλερ και του Ράιχ. Σκεφτείτε το μια στιγμή για να καταλάβετε πόσα χρωστάμε σε αυτό το παλικάρι, που θα μπορούσε να σκεφτεί λίγο περισσότερο την ασφάλειά του από την περηφάνια του  και να πει «έλα μωρέ, δεν θα βγάλω εγώ τα κάστανα απ’ τη φωτιά». Δεν το έκανε, δεν κρύφτηκε, βγήκε μπροστά, και το πλήρωσε. Ένας άγιος της ελληνικής δημοκρατίας, ο τελευταίος άγιος της ελληνικής δημοκρατίας…
Θα τον θυμόμαστε μεθαύριο που θα είμαστε όλοι και όλες στο Εφετείο. Θα τον θυμόμαστε καθώς θα περιμένουμε μέσα στα νεύρα και στο άγχος την απόφαση της δικαιοσύνης. Θα τον θυμόμαστε όταν θ’ ακούσουμε την ετυμηγορία.
Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.
Αν είναι προορισμένος αυτός ο τόπος για να ζήσει, θα ζήσει μόνο με άνδρες και γυναίκες που ακολουθούν το παράδειγμα του Παύλου Φύσσα. Κι ας έρθει ό,τι είναι να ‘ρθει, ας γίνει ό,τι είναι να γίνει. Όταν πεθαίνεις με το κεφάλι ψηλά, ο θάνατος δεν παίρνει μαζί του παρά μόνο το σώμα σου…
-το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr