Και τώρα τι κάνουμε;

Μπροστά στην υλοποίηση προαποφασισμένων ανατροπών αποδόμησης και ξηλώματος όλων των μισθολογικών εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Κριτική θεώρηση – προτάσεις της Συντονιστικής Γραμματείας του:
ΔΙΚΤΥΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
Τα γεγονότα της  αναβολής της Γενικής Συνέλευσης της ΕΠΗΕΑ στις 5 Ιουνίου καθώς και της ελαχίστης συμμετοχής στη συγκέντρωση της απεργίας της 3 Ιουνίου, δεν μπορούν  να αναλυθούν  επιφανειακά και με ατομικές «ψυχαναλύσεις».

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ απαιτούν πρώτιστα από τις συν/κες  «ηγεσίες» του Κλάδου:

Διαδικασίες συλλογικότητας, γενικών συνελεύσεων σε όλους τους εργασιακούς χώρους για την ενημέρωση τους, τη συνδιαμόρφωση και συγκεκριμενοποίηση  (πέρα από τις συνθηματολογίες ) του αγωνιστικού διεκδικητικού προσανατολισμού του Κλάδου, με στρατηγική κλιμάκωσης και σύνδεσης του αγώνα, με το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο συντονισμό, κοινών δράσεων σε μια παρατεταμένη κοινωνική κινητοποίηση.

Οι τουφεκιές στον αέρα δεν έχουν στόχο δεν έχουν αποτέλεσμα,
παρά μόνο την περικοπή των ημερομισθίων και την «αγγαρεία» του εργοδοτικού συνδικαλισμού να «δικαιολογήσει» την ύπαρξη και τις καρέκλες του, μέχρι να εκφυλίσει οριστικά (ως αναποτελεσματικές) όλες τις κινητοποιήσεις μας.
Και επειδή με όλους τους εργαζόμενους / νες συνταξιούχους – ανέργους κινούμαστε στους ίδιους χώρους (από τα supermarket, τις λαϊκές αγορές, τα φροντιστήρια των παιδιών μας, στις ουρές των τραπεζών για τις δόσεις μας, στους γιατρούς και τα νοσοκομεία … έχουμε τους ίδιους φόβους, μοιραζόμαστε τις ίδιες ανασφάλειες της καθημερινότητας) είναι αδιανόητο κάποιοι στο κλάδο να θέτουν τεχνητές διαχωριστικές γραμμές.
Οι συντεχνιακές αυταπάτες (όπως εκφράζεται από τον Πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ – αλλά και το Προεδρείο της ΕΠΗΕΑ κ.α.) τελείωσαν. 
Οι δήθεν «εξαιρέσεις» του Κλάδου, όπως ήταν αναμενόμενο ισοπεδώθηκαν μέσα από τις γενικές αλλά και ειδικές διατάξεις στο σφαγιασμό των ασφαλιστικών – εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Με αυτές τις αυταπάτες το προεδρείο της ΕΠΗΕΑ συμπορεύτηκε με την «πλειοψηφία»  της ΕΣΗΕΑ (βλ. Σόμπολο) σε μια σειρά ζητήματα  και επιλογές τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την «απεργοσπασία» στις  20 Μάη, που ενώ όλη η κοινωνία βρισκόταν στους δρόμους, επικαλούνταν την «ενημέρωση» των πολιτών (που ήταν μονόστηλα στις  εφημερίδες και πέντε δευτερόλεπτα τηλεοπτικού χρόνου για τις απεργιακές κινητοποιήσεις).

Κατευθύνσεις και επιλογές που σε συνθήκες παραπληροφόρησης της κοινωνίας, δημιουργούν τους επιδιωκόμενους (από κυβέρνηση – εργοδοσία) «κοινωνικούς αυτοματισμούς αντίδρασης» συκοφαντώντας τους χιλιάδες εργαζόμενους – συνταξιούχους στα ΜΜΕ έναντι της κοινωνικής πλειοψηφίας, διασπώντας την αναγκαία συνθήκη ενότητας κοινών ταξικών διεκδικήσεων και επιλογών δράσης. 

Η ενοχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων είναι σε αυτή τη κατεύθυνση.

Ο δρόμος της παρατεταμένης κοινωνικής κινητοποίησης είναι η μόνη εφικτή λύση και όρος αξιοπρεπούς επιβίωσης.