Μας εξέπληξαν ευχάριστα οι τελευταίες ανακοινώσεις της ΕΣΗΕΑ. Που κρυβόταν τόσο καιρό όλη αυτή η μαχητικότητα; Με το που πήρε στα χέρια της το τρομερό non paper των εργοδοτών, η ηγεσία του ισχυρότερου σωματείου του κλάδου μας, η κορωνίδα της δημοσιογραφίας του τόπου, έπαθε … ολική επαναφορά: θυμήθηκε τον καιρό που ήταν ακόμη συνδικάτο του Τύπου, κι όχι τύπου συνδικάτο.
Κι απάντησε στην ομοβροντία των εργοδοτών, στην επιχειρούμενη πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στα ΜΜΕ, βγάζοντας από το μπαούλο τα σκοροφαγωμένα λάβαρα της μεγαλειώδους μηνιαίας απεργίας του 1975. Μέχρι και την «Αδέσμευτη Γνώμη» ξέθαψαν – αυτή που ούτε καν συζήτησαν να εκδώσουν στις 5 του Μάη, την κρίσιμη για την Ελλάδα απεργιακή «μέρα της Μαρφιν». Και συγκαλούν, λέει, εκτάκτως γενική συνέλευση μελών, για να εγκριθεί το πλαίσιο διεκδικήσεων και το απεργιακό πρόγραμμα, που θα απαντήσει στις «απαράδεκτες» προτάσεις των μεγαλοεκδοτών.
Αυτά παθαίνεις όταν ξυπνάς απότομα, από ύπνο βαρύ: για μερικές στιγμές δεν λειτουργείς σωστά, και ζεις για λίγα δευτερόλεπτα στο όνειρο σου. Έτσι κι η ΕΣΗΕΑ: ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον κυρ Πάνο να συγκρούεται σώμα με σώμα με τα ΜΑΤ στα χαρακώματα του ΔΟΛ, τον Τσαλαπάτη να κλείνει με το τεράστιο σώμα του – no pasaran – τις πύλες της Καθημερινής, και τον ηρωικό Κουμπιά να καταλαμβάνει εξ εφόδου, επικεφαλής ενός συντάγματος ασύντακτων συντακτών, τα υψώματα του Χαλανδρίου και της Κάντζας. Ο αχός της μάχης δυναμώνει: τα (καθ)αρματα μάχης του Ψυχάρη πλησιάζουν το Γουδί, βαράνε από το Φάληρο τα τηλεβόλα του Αλαφούζου. Καιρός η ΕΣΗΕΑ να γυρίσει πλευρό.
Όταν έπρεπε να ετοιμάζει τα «στρατά», να προλάβει το εκκολαπτόμενο σχέδιο εξόντωσης και να συνασπίσει γύρω της τους νεοσύλλεκτους «μαύρους» και «μπλοκάκηδες» και τους συνάδελφους των άλλων ειδικοτήτων και σωματείων, αυτή σφύριζε κλέφτικα: το πρωί το έπαιζε μορφωτικό ίδρυμα, ενώ το βράδυ φόραγε το τσεμπέρι και ξέπλενε τα λερωμένα σεντόνια κυβέρνησης και μεγαλοεκδοτών. Αιώνια παραδουλεύτρα, όταν δεν είναι θεραπαινίδα, της εξουσίας.
Αλλά, για σταθείτε ένα λεπτό: πριν το non paper, δηλαδή, δεν είχαμε τρομοκρατία μέσα στους εργασιακούς χώρους; Δεν είχαμε απολύσεις, εργαζομένους πολλών ταχυτήτων, «ελαστικές» μορφές απασχόλησης; Δεν είχαν καταστεί, χρόνια τώρα, νεκρό γράμμα για τους περισσότερους οι συλλογικές συμβάσεις; Πως θα πειστούν σήμερα όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι, οι «αόρατοι» κωπηλάτες της γαλέρας των ΜΜΕ, να πολεμήσουν για μια Ένωση που τώρα τους καλεί στον αγώνα, ενώ επί τόσα χρόνια τους αγνοούσε;
Και το χειρότερο: ο κόσμος ακούει για απολύσεις δημοσιογράφων και χαίρεται- αφού εδώ και χρόνια, με δική μας ευθύνη, το επάγγελμα έχει ξεφτιλιστεί στα μάτια των πολλών. Τόσον καιρό, βλέπετε, ο δημοσιογραφικός κόσμος όχι μόνον δεν αντιδρούσε στην εξόφθαλμη προπαγάνδα των Μέσων υπέρ του Μνημονίου, αλλά και πρωταγωνιστούσε στην διασπορά της άποψης ότι ο αποδεκατισμός των (άλλων) εργαζομένων και το τσεκούρι των κοινωνικών δαπανών είναι, λέει, απαραίτητα, στο όνομα της σωτηρίας της εθνικής οικονομίας και της αποφυγής της χρεοκοπίας. Λουστείτε τα τώρα, ρουφιάνοι, λέει ο λαός- κι έχει δίκιο: όλα εδώ πληρώνονται.
Με τέτοια ΕΣΗΕΑ απέναντι τους, διόλου δεν μας εκπλήσσει το θράσος και η αναισθησία με την οποία οι εργοδότες ετοιμάζονται, οριστικά πλέον, να μας αφαλοκόψουν. Στο «μαξιμαλιστικό», κατά τον ίδιο τον Ψυχάρη, non paper για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που έστειλε η Ένωση Ιδιοκτητών στην ΕΣΗΕΑ, τα αφεντικά δείχνουν ξεκάθαρα πόσο μικρή επαφή έχουν πλέον με την πραγματικότητα, αλλά και πόσο λίγο τους απασχολεί η πρακτική επιβίωση εκατοντάδων, αν όχι χιλιάδων συναδέλφων μας δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών. Στις «δέκα εντολές» (απολύσεων) του Ψυχάρη και του Μπόμπολα έρχονται τα πάνω κάτω στις εργασιακές σχέσεις δεκαετιών. Και όλα με τις πλάτες της κυβέρνησης ΓΑΠ, που στο κλασικό δίλημμα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» απαντά ανερυθρίαστα «και τα δύο». Στο δίλημμα «εφημερίδα ποιότητας ή χαρτοσακούλα», ο Μπόμπολας δεν έχει ενδοιασμούς: ψηφίζει, ανοιχτά, χαρτοσακούλα.
Τι επιχειρούν να περάσουν τα αφεντικά; Την κυκλοφορία των εφημερίδων κατά μία ημέρα λιγότερη (με διατήρηση της πενθήμερης εργασίας αλλά κυλιόμενο ωράριο), τη μείωση του μισθού των διπλοθεσιτών ή πολυθεσιτών συντακτών (απαιτούν πλέον υποβολή υπεύθυνων δηλώσεων με τον αριθμό και το είδος των επιπλέον απασχολήσεων, με τον όρο μάλιστα πως η ανάληψη πρόσθετης απασχόλησης χωρίς την προηγούμενη έγγραφη συμφωνία της εφημερίδας συνιστά καταγγελία της σύμβασης εργασίας εκ μέρους του εργαζομένου!). Θέλουν η αποζημίωση συνταξιοδότησης να ισούται με το 40% της αποζημίωσης απόλυσης. Κι ακόμη, ως καρότο δίπλα στο μαστίγιο, ρίχνουν στο τραπέζι την ασφάλιση όλων των εργαζομένων στον Τύπο στον ήδη ετοιμόρροπο ΕΔΟΕΑΠ – όχι φυσικά επειδή τους μάρανε η υγεία μας, αλλά προκειμένου να απαλλαχθούν παντελώς από την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών.
Βάζοντας στην συζήτηση το θέμα της πολυθεσίας, ο Ψυχάρης γελοιοποιεί τους πρώην συναδέλφους του μεγαλοδημοσιογράφους. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που επί χρόνια δεν έδινε αυξήσεις στους δημοσιογράφους επειδή, όπως τους έλεγε, με το όνομα και τις διασυνδέσεις που αποκτούσαν δουλεύοντας στον ΔΟΛ, μπορούσαν «να πάνε αλλού» και να πάρουν αυτά που ο ίδιος δεν τους έδινε! Ποιος αμφιβάλει πως ο νέος όρος θα λειτουργήσει επιλεκτικά; Και ποιος αμφιβάλει πως η νέα μόδα του «newsroom», που ήδη ετοιμάζει στην Χρήστου (Γερο-)Λαδά, θα λειτουργήσει στην πράξη ως πεδίο εξόντωσης δεκάδων (μονοθεσιτών) εργαζομένων; Οικονομία κλίμακας – προς το λογιστήριο.
Εξίσου πονηρή και υποβολιμαία είναι η δήλωση του πρώην διοικητή του Αγίου Όρους ότι στην μεγάλη μάχη που έρχεται, κατά την οποία θα «χυθεί αίμα και από τις δύο πλευρές», εκείνος ως «άνθρωπος του Τύπου» δε θέλει λέει να συμμετάσχει – και γι’ αυτό θα παραιτηθεί από την ΕΙΗΕΑ. Απόφαση που βέβαια προλειαίνει το έδαφος για τεχνητή διάλυση της ΕΙΗΕΑ, ώστε να δημιουργηθεί κενό στην εργοδοτική εκπροσώπηση για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και να ανοίξει ο δρόμος, λόγω αδιέξοδου, για την οριστική κατάργησή της – και την προώθηση επιχειρησιακών συμβάσεων και, όπως ήδη γίνεται σε πλήθος μαγαζιών, ατομικών συμβολαίων, όπως ακριβώς προβλέπει το Μνημόνιο. Όσο για τα «μικρότερα» μαγαζιά, η Απογευματινή του μεγαλοεργολάβου Σαραντόπουλου δείχνει τον δρόμο με την υπαγωγή στο άρθρο 99 και την ελεγχόμενη πτώχευση .
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εξελίξεων ή την κατάσταση, το επαναστατικό ξύπνημα της ΕΣΗΕΑ και η προσπάθεια της να μας πείσει ότι δεν είναι σωματείο – «σφραγίδα», αλλά το άρμα μάχης που θα «καθαρίσει» για λογαριασμό όλων στη δύσκολη στιγμή, δεν πολυπείθει. Τα μέλη της ομάδας μας θα στηρίξουν βέβαια εμπράκτως κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία των σωματείων μας– αλλά δεν θα περιμένουν την επιφοίτηση των Σομπολοτσαλαπάτηδων και των αντιδραστικών μεγαλοδημοσιογράφων, που τρέμουν μήπως χάσουν τις πολλαπλές αμοιβές τους, για να αναλάβουν δράση.
Οι νέες συνθήκες επιβάλλουν την άμεση οργάνωση των αντιδράσεων των εργαζομένων μέσα από συλλογικές διαδικασίες «από τα κάτω», και την υιοθέτηση δυναμικών διακλαδικών απεργιακών κινητοποιήσεων που θα εξουδετερώνουν με την μαζικότητα τους τα πραγματικά όπλα των εργοδοτών: τους (από καιρό έτοιμους) απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, και τους «πρόθυμους» υπουργούς και δικαστάδες. Την τελευταία λέξη θα την γράψουμε εμείς, όχι τα αφεντικά. Και θα είναι ΟΧΙ.
Γ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.