Η ΕΡΤ δεν ξανάνοιξε για να στηρίζει εγκλήματα πολέμου

Του Άρη Χατζηστεφάνου στο info-war
Αυτές τις ημέρες η κρατική τηλεόραση θα μεταδώσει σε χιλιάδες τηλεθεατές τη Eurovision 2019, ουσιαστικά δηλαδή έναν διαγωνισμό που μετατράπηκε από την κυβέρνηση του Ισραήλ σε τεράστιο μηχανισμό προπαγάνδας – αρχικά για να παρουσιαστεί η Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ και στη συνέχεια για να συγκαλυφθούν τα σχεδόν καθημερινά εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Για όσο διάστημα η διοίκηση της ΕΡΤ, σε συνεργασία με την κυβέρνηση και την EBU, προετοίμαζαν την κάλυψη της Eurovision, ο ισραηλινός στρατός σκότωσε περίπου 200 Παλαιστίνιους. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για εν ψυχρώ εκτελέσεις από ελεύθερους σκοπευτές, οι οποίοι αφού εντοπίσουν το θύμα τους λαμβάνουν σχετική άδεια από τον τοπικό διοικητή για να το δολοφονήσουν.

Πολλά από τα θύματα ήταν παιδιά, γυναίκες και νοσηλευτικό προσωπικό, που έδινε μάχη με το χρόνο για να σώσει άλλους τραυματίες. Χιλιάδες ακόμη Παλαιστίνιοι κινδυνεύουν να ακρωτηριαστουν, καθώς λόγω του αποκλεισμού δεν μπορεί να παρασχεθεί η κατάλληλη φροντίδα στα τραύματα που τους προκάλεσαν οι ελεύθεροι σκοπευτές.

Αν βέβαια όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν καθόλου την ΕΡΤ ίσως υπάρχουν μερικές πληροφορίες που θα έπρεπε να έχουν προκαλέσει έστω και μια τυπική αντίδραση. Αρκετοί από τους δολοφονημένους ήταν δημοσιογράφοι. Τις τελευταίες ημέρες μάλιστα ο ισραηλινός στρατός βομβάρδισε και τις εγκαταστάσεις του πρακτορείου Ανατολή, για να πνίξει και τις τελευταίες φωνές που καλύπτουν την καθημερινή ανθρωποσφαγή.

Σιγή ιχθύος, όμως επικράτησε στο ραδιομέγαρο – εκτός από την τυπική αναφορά της είδησης. Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα στέκονται στα πόδια τους, χάριν στην αλληλεγγύη που εξέφρασαν για αυτούς δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο, δεν βρήκαν μια κουβέντα για να συνδέσουν τις δολοφονίες συναδέλφων τους με τη μεγάλη φιέστα της Eurovision.

Προφανώς η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως την διοίκηση της ΕΡΤ και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που στηρίζουν ανοιχτά τα εγκλήματα του Ισραήλ.

Προφανώς οι ευθύνες έχουν και πιο συγκεκριμένα ονόματα, όπως αυτό του επικεφαλής της ομάδας εργασίας για το διαγωνισμό και μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΡΤ, Δημήτρη Παπαδημητρίου ή της Διευθύντριας Διεθνών Σχέσεων και αρχηγού της ελληνικής αποστολής, Μαρίας Κουφοπούλου (διαβάστε την απόφαση με όλα τα ονόματα που επέλεξε ο διευθύνοντας σύμβουλος της ΕΡΤ, Ιωάννης Δρόσος, για να στελεχώσουν την ομάδα εργασίας της Eurovision).

Προφανώς δεκάδες εργαζόμενοι ασφυκτιούν, θλίβονται και οργίζονται με αυτή την κατάσταση (και μας το εξέφρασαν με προσωπικά μηνύματα που έστειλαν στο site ζητώντας μας να μην τους κρίνουμε συλλογικά για τις αποφάσεις της διοίκησης).

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ακόμη και παρουσιαστές που θα τολμούσαν να αμφισβητήσουν τη γραμμή του Νίκου Παππά και άλλων φιλοϊσραιλινών γερακιών της κυβέρνησης θα κινδύνευαν να χάσουν τις εκπομπές τους και να θαφτούν επαγγελματικά στα υπόγεια του ραδιομεγάρου.

Υπάρχει όμως και αυτή η ρημάδα η “κοινοτοπία του κακού”, την οποία μας δίδαξε η Χάνα Άρεντ. Η ευθύνη, δηλαδή, του καθενός από εμάς, όσο μικροί και αν είμαστε, για τα εγκλήματα που δεν θα μπορούσαν να έχουν διαπραχθεί αν δεν κάναμε “σωστά” τη δουλίτσα μας.

Κυρίως όμως, υπάρχουν συλλογικά όργανα, όπως η ΠΟΣΠΕΡΤ, που θα έπρεπε να έχουν βγει μπροστά και να εκφράσουν, αν υπάρχει, την οργή των εργαζομένων χωρίς να χρειαστεί κάποιος να σηκώσει μόνος του το βάρος – και να καρατομηθεί την επομένη από τον εκδικητικό μηχανισμό της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.

Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Και η ΕΡΤ, που ποτέ δεν ήταν δημόσια – εκτός από τις ημέρες που βρισκόταν υπό τον έλεγχο των εργαζομένων της – παρέμεινε ένα κρατικό όργανο της πιο μαύρης προπαγάνδας.

Μόνο που αυτή τη φορά το μαύρο καλύφθηκε με τα ροζ χρώματα από το φόρεμα της Κατερίνας Ντούσκα.

* Η φωτογραφία είναι μια θλιβερή (ιστο)σελίδα στην ιστορία της ΕΡΤ