Γκολ στον ΔΟΛ

Όταν το «συγκρότημα» υποφέρει και η πλευρά Ψυχάρη σφυρίζει αδιάφορη 
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Πριν από τριάμιση χρόνια, όταν υπήρχε ακόμη η «Ελευθεροτυπία», είχα μπει στον κόπο να γράψω ένα κείμενο για τις προοπτικές του ΔΟΛ. Λέω να μην το αντιγράφω όλο εδώ με κόπυ πάστε, γιατί θα με πιάσει ο Χατζής απ’ το αυτί και θα με στείλει στο λογιστήριο. Μπορώ, ωστόσο, να παραθέσω μερικές από τις επισημάνσεις του, γιατί φαινόταν από τότε, από τον Σεπτέμβριο του 2013 προς τα πού θα πήγαινε το πράγμα:
* Με τη διαφήμιση σε ελεύθερη πτώση και τις κρατικές χορηγίες έτοιμες να πιάσουν πάτο, μόνο μία πορεία υπάρχει. Τα ΜΜΕ θα φάνε τις σάρκες τους. Ή ακόμη καλύτερα, θα φάει το ένα τις σάρκες του αλλουνού. * Γκρεμίστηκε η «Ελευθεροτυπία», το Νο 2 μαγαζί στον Τύπο (και ξαναβγήκε με αίμα!), εξαερώθηκαν οι εφημερίδες του Γιώργου Κουρή, αντάμα με το κάποτε κραταιό «Alter», είδαν τα ραδίκια ανάποδα ένα σωρό ραδιόφωνα και ραδιοφωνάκια, εξατμίστηκαν η κάποτε χρυσοτόκος.. ΙΜΑΚΟ και οι μια φορά κι έναν καιρό πλατινένιες Εκδόσεις Λυμπέρη. Έπεται και συνέχεια; Όπως το βλέπω, ναι, έπεται συνέχεια. Και η συνέχεια αυτή θα αφορά τον ΔΟΛ. * Κουκιά μετρημένα είναι η κατάσταση. Ο ΔΟΛ χάνει ουκ ολίγα εκατομμύρια ευρώ κατ' έτος, το «Mega» (στο οποίο είναι μεγαλομέτοχος) χάνει κι αυτό σοβαρά λεφτά, η πολιτική επιρροή του συγκροτήματος βαίνει μειούμενη, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έξαλλος με τη Μιχαλακοπούλου. Όλα αυτά μαζί συγκροτούν ένα συνδυασμό κατά το μάλλον ή ήττον εκρηκτικό, που οδηγεί σε καταστάσεις και εξελίξεις απρόβλεπτες. Ακόμη και για έναν μεγάλο παίκτη, όπως ο Σταύρος Ψυχάρης...
*Και εδώ είναι που περνάμε στο ζήτημα της πολιτικής επιρροής. Τις κυκλοφορίες των εφημερίδων τις ξέρουμε όλοι. Δεν μπαίνουν πια στα σπίτια όλων των Ελλήνων και δεν ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις - ή τουλάχιστον δεν τις ανεβοκατεβάζουν με την ευκολία που το διέπρατταν στις δοξασμένες εποχές του Τύπου. Το «Βήμα FM» είναι ένας αξιοπρεπής ενημερωτικός ραδιοσταθμός, αλλά μοιάζει ξέπνοος μπροστά στα μεγαθήρια του «Real» και του «Σκάι». Το in.gr δεν απασχολεί διόλου την κυβερνοκοινότητα, τα περιοδικά του ΔΟΛ απασχολούν μόνο το μισοπεθαμένο lifestyle κύκλωμα, οπότε τι μας μένει;
Μας μένει φυσικά μόνο το «Mega». Ένα κανάλι που διατηρεί την πρωτιά στις ειδήσεις, ανοίγει ωστόσο τη νέα σεζόν, αφ' ενός υπό τον τρόμο των περικοπών και αφ' ετέρου υπό τις απειλές του ενδυναμωμένου «Star», του σταθερά ανεβασμένου Antenna και του ιδιαιτέρως απρόβλεπτου (και Μαλελικού!) «ΣΚΑΪ TV». Ένα απλό στραβοπάτημα είναι αρκετό, για να χαθεί η κορυφή. Αλλά και να μη χαθεί, μπορεί να ψαλιδιστεί η τηλεθέαση (και κατά συνέπεια η επιρροή) των ειδήσεων του «Mega».
Να μην το παινευτώ ότι είμαι ο Παῒσιος, αλλά όλα όσα έγραψα το ’13, βγήκανε! Τα λεφτά σώθηκαν, η πολιτική επιρροή εξατμίστηκε, ο Σταύρος Ψυχάρης δεν βρήκε λύσεις, τα γατόνια εγκατέλειψαν το καράβι μαζί με τα ποντίκια κι έμειναν καμιά πεντακοσαριά εργαζόμενοι να αναρωτιούνται τι θα τους συμβεί αύριο. Αν ισχύουν όσα τους μετέφεραν χθες οι εκπρόσωποί τους, θα το τρέξει το μαγαζί ο όμιλος Μπόμπολα και θα μπει μπροστά σχέδιο εθελουσίας εξόδου. Ευοίωνο δεν το λες, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι εμείς στην «Ελευθεροτυπία» δεν πήραμε δραχμή αποζημίωση και μπήκαμε και πέντε μισθά μέσα, μάλλον δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να τους συμβεί…
Γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Και γι’ αυτά τα χειρότερα δεν μοιάζει να ιδρώνει το αυτί του Σταύρου Ψυχάρη. Χαλαροί μοιάζουν και αυτός και η οικογένειά του απέναντι σε όσα περνάνε οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ. Δεν ξέρω αν έχουν κάποια πιο σφαιρική άποψη επί τους θέματος, αν βλέπουν το big picture όπως λένε οι Εγγλέζοι, αλλά άμα ο άλλος δεν έχει να πάρει παπούτσια για το παιδί του αρχίζει το πράγμα και σοβαρεύει. Κι άμα από τα παπούτσια περάσει στο γάλα και στο ψωμί, χατζάρια θα βγούνε στη Μιχαλακοπούλου. Και τότε δεν θα νοιάζεται κανείς ούτε για ιστορίες ούτε για το χθες. Όταν δεν έχεις μέλλον, το τελευταίο που σε νοιάζει είναι να περιεργάζεσαι το ένδοξο παρελθόν.

Υ.Γ.: Ας πάρουν επιτέλους τις αποφάσεις τους και οι τράπεζες να τελειώσει το θέμα. Ή έτσι ή αλλιώς. Αυτό το επαμφοτερίζον δεν αντέχεται άλλο κύριοι τραπεζίτες, δεν αντέχεται ούτε μια μέρα.