Ακούστε: Η ΕΡΤ είναι ανοιχτή, κόφτε τα "μνημόσυνα"

Από τη Νέλλυ Κατσαμά, ΕΡΑ Ηρακλείου

από το fb

Μετράμε ήδη τον ένα χρόνο από το κλείσιμο της ΕΡΤ. Σκοπό, δεν είχα ούτε να μιλήσω, ούτε να καταθέσω ξανά άποψη για ό,τι θεωρώ πως αφορά αυτή η υπόθεση. Η αλήθεια είναι ότι τα μνημόσυνα ή και οι ραδιομαραθώνιοι δεν μου αρέσουν. Είναι για μένα συμβολισμοί άλλης τάξεως μεγέθους...Ωστόσο, κι επειδή έχω ερωτηθεί αλλά κι επειδή έτσι το αισθάνθηκα, εξ αιτίας σχολίων, που φτάνουν μέχρι και την χυδαιότητα, όλο αυτό το διάστημα, θα πω τι είναι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε, σε αυτόν τον χρόνο. Διότι αναξιοπαθούντες δεν είμαστε ούτε και γίναμε. Αντίθετα, είμαστε ένα δείγμα ενός αγώνα και μιας σταθερής και αδιάλειπτης παρουσίας, που ίσως ούτε καν εμείς οι ίδιοι ( όσοι από μας παραμένουμε με επιμονή σε αυτόν) δεν φανταζόμασταν.. Επιμένουμε, παραμένουμε αγωνιζόμαστε. Κόντρα στη βαρβαρότητα. Κόντρα στο μαύρο. Απέναντι στα λουκέτα.
Η ΕΡΤ ήταν, είναι και θα παραμείνει ανοιχτή. Αυτή είναι η βούληση μας. Αυτός είναι ο στόχος μας. Αυτός είναι ο δρόμος μας.
Ο δρόμος άλλων έχει άλλη, διαφορετική στρατηγική. Της υποτέλειας, της δουλοπρέπειας, της εξάρτησης, της αναξιοπρέπειας.
Με ανοχή, τα Δημόσια αγαθά να είναι εν ανεπαρκεία ή υπό εξαφάνιση. Επιλέγει η Κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι της την στρατηγική φόβου
Ποντάρουν στην πολιτική διαίρει και βασίλευε, Επενδύουν στον κοινωνικό αυτοματισμό.
Η κυβέρνηση επέλεξε να θυσιάσει την δημόσια ενημέρωση στον βωμό της απόλυτης αδυναμίας της να ανταποκριθεί σε υποχρεώσεις που ανέλαβε.
Συνέχισε με την στρατηγική του τρόμου, με την επισφάλεια εργαζομένων που υπηρετούν κάθε δημόσιο αγαθό επ ωφελεία του πολίτη. Η αρχή έγινε με την ΕΡΤ. Ακολούθησαν η Υγεία και η Παιδεία σε όλα τα επίπεδα και όλες τις βαθμίδες.
Η πολιτική του δραματικού περιορισμού των εργασιακών δικαιωμάτων, οδηγούν χιλιάδες στην απόγνωση, ενώ υπονομεύεται συστηματικά και κάθε μορφωτικό δικαίωμα της νέας γενιάς και ιδιαίτερα των πιο φτωχών στρωμάτων. Εχει ενδιαφέρον πως η Κυβέρνηση, έχει εμμονή στο λάθος. 

Η άγνοια της πραγματικότητας, η εμμονή σε προτάσεις, και πολιτικές που στερούνται πρακτικής κι επιστημονικής τεκμηρίωσης. Η μέθοδος που ακολουθείται είναι προσφιλής. Μετερχόμενη επικοινωνιακά κάθε πρόσφορο έδαφος, κάθε ευκαιρία που της παρέχουν οι υποστηριχτές και μη ελεγκτές της, κατά την προσφιλή της μέθοδο, διαρρέει, δηλώσεις, γρίφους και αινίγματα, ισχυριζόμενη ότι εξορθολογίζει απολύοντας τους εργαζόμενους.
Με τις μεθοδεύσεις της, η κυβέρνηση δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι εκτελεί ένα συντονισμένο σχέδιο επίθεσης στο δικαίωμα των πολιτών να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στα δημόσια αγαθά.
Από βίαιη σε βίαιη διακοπή λειτουργιών, τείνει να εξαφανίσει πλήρως ό,τι απέμεινε, ακολουθώντας έναν κατήφορο πρωτοφανή για την Ευρώπη ακόμα και αν οι επικαλούμενοι ότι είναι εκείνοι που την υποχρεώνουν να μας φτωχοποιεί καθημερινά ολοένα και περισσότερο, υποστηρίζουν ότι, η συνταγή είναι λάθος, ή ότι είναι θανάσιμη επιλογή.
Αλλά ο ξαφνικός θάνατος αρέσει στην Κυβέρνηση. Μπρος στην υπαλληλία του καλού μαθητή, του με υπερβάλλοντα ζήλο ρόλο του υπηρέτη δυο, τριών, όσων αφεντάδων, της χτυπούν τον ώμο και την πλάτη, τέλος πάντων, όλα μπορούν να γίνουν θυσία, βορά, αρκεί να πάρουν τον καλό τον λόγο. Το σχέδιο είναι να εκτελεστεί κατά γράμμα η πανθομολογούμενη καταστροφική συνταγή.
Κόντρα στη νομιμότητα, στο Σύνταγμα, στη λογική, στην κοινή λογική. Ετσι στοχοποιούν τον δημοσιογράφο, τον εκπαιδευτικό, τον γιατρό, τον γονιό. Κάθε ένα που τολμά να διεκδικεί. Αύριο ποιος θα έχει σειρά; Ποιον θα βάλουν στο στόχαστρο οι σωτήρες μας;
Τα μηνύματα που παίρνουμε όλο αυτό το διάστημα, είναι πολλά. Και όλο αυτό το διάστημα μας έμαθε πολλά. Χτίσαμε συμμαχίες, γίναμε εξωστρεφείς. Ανοιχτήκαμε στην κοινωνία. 

Εγινε η υπόθεση του καθενός από μας, υπόθεση όλων. Μάθαμε στην πράξη, κανείς μόνος στην κρίση. Μάθαμε να στοχεύουμε ψηλά. Και μάθαμε ότι κάθε αγώνας που δίδεται είναι αγώνας που κερδίζεται. Αυτή είναι η σημαία μας. Αυτός είναι ο στόχος μας. Ολοι μαζί. Με τη σημαία ψηλά. Δεν απαλλάξαμε κανέναν από τις ευθύνες του. (Ούτε καν εαυτούς). Κανέναν από όσους ολιγώρησαν . Κανέναν από όσους υπέθαλψαν ατασθαλίες, κακοδιαχείριση, έκαναν πάρτι σε βάρος του πολίτη, με τα λεφτά του πολίτη. Δεν φοβηθήκαμε. Καταγγείλαμε, καλέσαμε και καλούμε συνεχώς την δικαιοσύνη να παρέμβει. Δεν εκβιαστήκαμε. Δεν υποκύψαμε. Δεν παρακαλέσαμε. Δεν παραιτηθήκαμε. Δεν λιποψυχήσαμε. Όχι γιατί είμαστε ήρωες. Είμαστε καθημερινοί άνθρωποι σαν και σας, που επιλέξαμε τον ανηφορικό δρόμο του αγώνα, του αυτονόητου. Του μαχητικού παρόντος για να υπάρχει μέλλον.
Μας ενώνει το δικαίωμα στην εργασία με αξιοπρεπείς συνθήκες. Αυτοί επιλέγουν να παραπληροφορούν και να εκβιάζουν. Να πυκνώνουν τις απειλές και τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς τους κατά των εργαζομένων της ΕΡΤ, αλλά και άλλων εργαζομένων που επιλέγουν το δρόμο της αντίστασης. Ξεπουλούν όσο όσο υφαρπάζοντας δημόσιο πλούτο ανυπολόγιστης αξίας, με ανυπολόγιστη ζημία.
Το έργο που παράγουν επομένως, είναι η καταστολή.
Είναι ο μόνος δρόμος που γνωρίζουν. Της κατάφωρης παραβίασης κάθε νομιμότητας. Της παραπληροφόρησης του πολίτη, έχοντας εκδώσει και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων μας, ισχυριζόμενοι ότι ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ υποκινείται από την αξιωματική αντιπολίτευση.( Κάποιοι μπορεί να έκαναν το αγροτικό τους στην πολιτική αλλά δεν δώσαμε όλοι μας τον αγώνα για ψηφοθηρίες). Ομως αυτό που πρέπει να πούμε και κάποιοι ηθελημένα φοβούνται να πουν, είναι ότι ο αγώνας μας υποκινείται από ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν ξεχνά, και μέσα από τον δικό μας αγώνα, συσπειρώνεται, και συναγωνίζεται. Γιατί, ο Αγώνας για δουλειά, αξιοπρέπεια, Δημοκρατία, δεν είναι μοναχικός.
Είναι Κοινός και είναι ΑΓΩΝΑΣ ολομέτωπος. Ελπίζουμε στην αλλαγή. Στην ανατροπή. Στη Νίκη! Εχουμε ήδη μια στο ενεργητικό μας εμείς οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ στο Ηράκλειο. Οργανώσαμε ήδη το επόμενο βήμα για την επόμενη. Ετσι πορευόμαστε. Υπερήφανοι. Αξιοπρεπείς και μη υποτελείς.

Υ.Γ. ΤΟ πρωί πριν μπω στο στούντιο της Ε.ΡΑ. Ηρακλείου, ο αδελφός μου με πληροφόρησε για τον θάνατο αγαπημένου θείου, του τελευταίου της γενιάς του πατέρα μου. Ο θείος Γιώργης υπερήφανος και αυτός, θα κηδευτεί αύριο στη Μαγνησία Ρεθύμνου. Σε αυτόν και στη γενιά του πατέρα μου, που μου έχουν δείξει το δρόμο που πορεύομαι αφιερώνω και το παρόν κείμενο. Είμαι σίγουρη ότι κάτι με δίδαξαν τα δικά τους βήματα στην ιστορία . Και είμαι σίγουρη ότι πορεύομαι καλά στον δρόμο που επέλεξα να ακολουθήσω. Αλλωστε σημασία έχει το ίχνος που αφήνει κανείς πίσω του. Το δικό μας μπορεί να είναι, απειροελάχιστο. Και είναι. Αλλά είναι τουλάχιστον ανυπόταχτο. Και ελεύθερης βούλησης.