Το σαθρό οικοδόμημα των ΜΜΕ.

Το σαθρό οικοδόμημα της βιομηχανίας της «προπαγάνδας» κατ΄ ευφημισμό ενημέρωση, κλυδωνίζεται μέσα από ενδογενείς αντιφάσεις, και αδηφάγους επιχειρηματικούς ανταγωνισμούς, που οδηγούν στη συρρίκνωση του χώρου, με ανησυχητικές τάσεις

Δεκέμβρης 2010
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ του:
ΔΙΚΤΥΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
στην ΕΠΗΕΑ

υπερσυγκεντρώσεων σε όλο και λιγότερους ομίλους με όρους και χαρακτηριστικά «μπερλουσκονισμού», όσον αφορά την ενημέρωση.

Ο άνεργος και το γκόλντεν μπόι, ο συνταξιούχος και ο εκατομμυριούχος αντιμετωπίζονται ως συνυπεύθυνοι μέσα από μια απλοϊκή ηθικοπλαστική διάχυση σε επίπεδο διαφθοράς.
Με επιδίωξη η συλλογική ενοχοποίηση να καταστείλει, το θυμό και την οργή απέναντι στην εξουσία, που λεηλατεί με ταξική βαρβαρότητα, βυθίζοντας στην απόγνωση και περιθωριοποίηση μιας διαρκώς διευρυνόμενης κοινωνικής ομάδες του πληθυσμού, που με τη ‘βίαιη’ λοβοτομή πρέπει να αποδεχθεί – πατριωτικά την εξόντωση από το ΔΝΤ και την ντόπια ολιγαρχία.

Η κρίση στα ΜΜΕ, όπως τη βιώνουμε σήμερα, οφείλεται και στο γεγονός ότι οι «βαρόνοι» των media χρησιμοποίησαν τα μέσα και ως μέσο … για την επιδίωξη πάσης φύσεως επιχειρηματικών σκοπών και σκοπιμοτήτων, που ουδόλως συνδέονται με την «κοινωνική δημοσιογραφία» και την ενημέρωση.
Εργολάβοι ιδεών, όπου τα μέσα που κατέχουν, αποτελούσαν και αποτελούν τη βιτρίνα άλλου κύκλου εργασιών: δημόσια έργα, μεσιτείες, προμήθειες κλπ, με απόλυτη χειραγώγηση της εκτελεστικής εξουσίας, συσσωρεύοντας τεράστια κέρδη.

Δεν είναι τυχαίο ότι η μιντιακή πυκνότητα στην Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη σ΄ όλη την Ευρώπη και σχεδόν όλα τα μέσα εμφανίζουν ζημιές.
Απολύτως εφικτό – αφού οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, έχουν προσωπικά κέρδη από ποικιλόμορφες δραστηριότητες.
Έτσι εξηγούνται γιατί δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα

22 μεγάλες ημερήσιες @ κυριακάτικες εφημερίδες με έδρα την Αθήνα
280 τοπικές εφημερίδες
10 τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής εμβέλειας και άλλοι
135 τηλεοπτικοί σταθμοί στην περιφέρεια.

Από το 1989 όταν άρχισε η εποχή της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, τα «νέα» μέσα παραχωρήθηκαν στους ιδιοκτήτες εντύπων μέσων.
Οι περισσότεροι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί ανήκουν σε εταιρείες ή επιχειρηματίες, που δραστηριοποιούνται στους τομείς της ναυσιπλοΐας, των κατασκευών, των τηλεπικοινωνιών στο φαρμακευτικό και πετρελαϊκό τομέα.
Η κρατική τηλεόραση υπήρξε από την αρχή φερέφωνο της εκάστοτε εναλλασσόμενης κυβερνητικής εξουσίας. Η κρατική τηλεόραση έφτασε να εισπράττει απευθείας από τους πολίτες 302 εκ. ευρώ, με τη μορφή του ανταποδοτικού τέλους, αλλά εξακολουθεί να είναι ζημιογόνος.
Συνάμα παράγει αλλοπρόσαλλα προγράμματα, στηρίζει με την παροχή δωρεάν εικόνας τους ιδιωτικούς σταθμούς, παρέχει χωρίς διαφάνεια τεράστια ποσά σε «κρατικοδίαιτες» εταιρείες παραγωγής τηλεοπτικών προγραμμάτων, με εργασιακό καθεστώς συμβάσεων ομηρίας, για δεκάδες εργαζομένους (1.50 περίπου), που με συνοπτικές διαδικασίες – συμβασιούχοι της ΕΡΤ – «εξοντώθηκαν» σε καθεστώς σιωπής.
Στην εικόνα προσθέτουμε και τον άγνωστο αριθμό δημοσιογράφων, που είχαν μια ή περισσότερες δουλειές στο Δημόσιο , στα Γραφεία Τύπου, και σε άλλες αργομισθίες.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία η μετατροπή των περισσότερων δημοσιογράφων σε μάνατζερ – ενίοτε με φρικτά επιχειρηματικά αποτελέσματα, αλλά συνήθως ικανοποιητικά «διαμεσολαβητικά» αποτελέσματα.
Το μοντέλο των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών δεν είναι το καλλίτερο. Στην πλειονότητα τους συνέβαλλαν στην αλλαγή του πρότυπου της ελληνικής κοινωνίας, αραδιάζοντας τηλεοπτικά σκουπίδια, διαθέτοντας τεράστια κονδύλια παράγοντας τηλεοπτικούς αστέρες και διασκεδαστές κάθε είδους, μα αποδοχές, που ξεπερνούν το 1 εκατ. Ευρώ.
Αναλογικά το φαινόμενο αυτό έκανε την εμφάνιση του και στον Τύπο. Το παράδειγμα της κ. Γ. Αγγελοπούλου – συζύγου επιχειρηματία, που αγόρασε τον Ε.Τ. και υπερδιπλασίασε το κόστος λειτουργίας, με αποτέλεσμα να κλείσει η εφημερίδα 3 χρόνια αργότερα, είναι χαρακτηριστικό.
Λίγοι μόνο είχαν αντιληφθεί – πως η χρεοκοπία της εφημερίδας, αποτελούσε το προανάκρουσμα ενός ευρύτερου δομικού κραχ στα ΜΜΕ.
Το κλείσιμο της απογευματινής, η αναστολή έκδοσης του Ημερήσιου Βήματος, οι ομαδικές απολύσεις στην Ελευθεροτυπία, στον ΔΟΛ, στον Πήγασο, στον ΑΝΤ1, στον Σκάϊ κλπ αποτελούν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος «θανάτου» με απολύσεις ανθρώπινου δυναμικού της τάξης του 30% και με ένα νέο εργασιακό καθεστώς – σε συνθήκες στρατοπέδου καταναγκαστικών έργων, με μειώσεις αποδοχών, εντατικοποίηση και τρομοκρατία των εναπομεινάντων απασχολήσιμων στη βιομηχανία της ενημέρωσης.
Οι όμιλοι επιχειρούν να μετατρέψουν τα ΜΜΕ από επιχειρήσεις περιορισμένου κόστους και κέρδους, σε επιχειρήσεις χαμηλού κόστους και υψηλού κέρδους.
Συνολικά οι επιχειρήσεις των ΜΜΕ άντλησαν μπαίνοντας στο Χρηματιστήριο από το 1998 περίπου 650 εκ. ευρώ για να κάνουν επενδύσεις. Οι επιχειρηματίες των ΜΜΕ είτε «κράτησαν» τα χρήματα των μετόχων, είτε εξαγόρασαν επιχειρήσεις, χωρίς ουσιαστική αξία, σε μια μετακίνηση κεφαλαίων, μέρος των οποίων κατέληξαν σε «προσωπικούς» τους λογαριασμούς, είτε αγόρασαν αέρα στο ιντερνέτ, υποσχόμενοι κέρδη από τη φούσκα της «Νέας Οικονομίας», χωρίς ενίοτε να έχουν την έγκριση της μετοχικής συνέλευσης, έπαιρνα τα χρήματα και αγόραζαν ιδέες μετοχές.
Το εταιρικό αποτέλεσμα ήταν τεράστιες ζημιές και πλουσιότερους επιχειρηματίες και στελέχη.
Γι αυτό ακόμη και σήμερα ο επιχειρηματικός κόσμος πιστεύει ότι τα media ήταν και θα παραμείνει η πιο επικερδής επένδυση.
Είναι προφανές και για τους μη ειδικούς, ότι οι ζημιές των ΜΜΕ «διευθετούνται» είτε από παράπλευρες δραστηριότητες (πρακτορεία, εκτυπώσεις κλπ), είτε από λοιπές επιχειρηματικές δραστηριότητες των μεγαλομετόχων τους, είτε με απ ευθείας χρηματοδότηση από επιχειρηματίες μη εμπλεκόμενους στη συμμετοχική τους σύνθεση είτε σε πολλές περιπτώσεις μέσω πολιτικών συμφωνιών, συμπεριλαμβανομένων πολιτικής ασυλίας, εισφοροδιαφυγής, ευνοϊκές ρυθμίσεις χρεών, αρκεί να σημειώσουμε ότι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν να ελεγχθούν επί τέσσερα έως οκτώ χρόνια.
Ακόμη και μεσούσης της οικονομικής κρίσης δημιουργούνται νέες ευκαιρίες για αυτούς τουλάχιστον τους επιχειρηματίες των ΜΜΕ που θα επιβιώσουν.
Ήδη οι επιχειρηματίες διαπραγματεύονται το περιεχόμενο του πακέτου στήριξης μετάβασης στο ιντερνέτ.
Με αναδιάρθρωση των χρεών στις τράπεζες, με άντληση κεφαλαίων από το ΕΣΠΑ. Με την κατανομή της κρατικής διαφήμισης και τη μείωση του μισθολογικού κόστους, με την ολοκληρωτική ανατροπή του εργασιακού καθεστώτος – ευγενική χορηγία της ντόπιας εξουσιαστικής ελίτ και του ΔΝΤ.
Το τραπεζικό σύστημα πάντως δεν είναι διατεθειμένο όπως φαίνεται σε επίπεδο πολιτικό-επιχειρηματικού σχεδιασμού να αφήσει να χαθούν οι συγκεκριμένοι κύκλοι επιρροής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα παρά την ύφεση, με τον πλέον σκανδαλώδη τρόπο και με δημιουργικές λογιστικές αλχημείες κατευθύνουν κεφάλαια σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις των ΜΜΕ, ενώ αντιθέτως οδηγούν σε στραγγαλισμό μικρότερες επιχειρήσεις.
Ενδεικτική αναφορά για το μέγεθος της «αλληλεξάρτησης» είναι ότι επτά μεγάλες εισηγμένες επιχειρήσεις των ΜΜΕ, εμφανίζουν χρέη πάνω από 670 εκ, ευρώ. Το προφανές είναι ότι οι ιδιοκτήτες των συγκροτημάτων, ακόμη και αυτοί, που έχουν υψηλό τραπεζικό δανεισμό, έχουν τις «διαβεβαιώσεις» ότι θα εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα τους. Όμως όσο πέφτει η διαφημιστική δαπάνη σε συνθήκες ύφεσης, μαζί με τις κυκλοφορίες των εφημερίδων, η πίεση θα είναι αφόρητη και οι απολύσεις απελευθερωμένες.
Για το περιεχόμενο της ενημέρωσης, δεν γίνεται καν συζήτηση αν και πρόκειται για τον πυρήνα του προβλήματος, ειδικότερα για τον ΤΥΠΟ εξαιτίας και της ταχείας εξάπλωσης της κοινωνικής διαδικτύωσης.
Η εξίσωση απλή. Λεφτά δεν υπάρχουν(;)
Η κρατική διαφήμισε περιορισμένη,
Η διαφημιστική αγορά βυθίζεται
και οι κυκλοφορίες ακολουθούν ελεύθερη πτώση.
Εκείνοι που δημιούργησαν τη φούσκα των ΜΜΕ – θησαυρίζοντας – υποδεικνύουν και τη λύση της εξίσωσης – εξυγίανση τους-.
Όχι επενδύοντας στη κοινωνική δημοσιογραφία (αν υποθετικά μπορεί να υπάρξει, μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης), με τελική επιδίωξη την αύξηση της κυκλοφορίας ή της τηλεθέασης ή της ακροαματικότητας, αλλά με την εξόντωση των εύκολων θυμάτων τους εργαζόμενους.
Η κρίση στα ΜΜΕ δεν είναι απόλυτα συντονισμένη, ούτε με την ύφεση, ούτε με την πτωτική πορεία της διαφημιστικής αγοράς. Ποιος ευθύνεται που η κοινωνία δεν διαβάζει εφημερίδες, ακούει ελάχιστα ραδιόφωνο και βυθίζεται στο καναπέ για να παρακολουθήσει ριάλιτι και τούρκικες σαπουνόπερες.
Φταίνε όλοι εκείνοι που τόσα χρόνια «εκπαιδεύουν» αντί για αναγνώστες εφημερίδων, καταναλωτές DVD & CD και άλλων εμπορικών σκουπιδιών, που γεμίζουν τα ράφια την ώρα που τα οχήματα – εφημερίδες καταλήγουν στους κάδους απορριμμάτων, φταίει το σύστημα διαπλοκής, που συντηρούσε μαγαζιά – σφραγίδες με κρατική διαφήμιση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια εφημερίδα με τις χαμηλότερες πωλήσεις, το πρώτο 8μηνο του 2009 είχε τη μεγαλύτερη κρατική διαφήμιση.
Τα ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε παρασιτικές επιχειρήσεις, με πλήρη εξάρτηση από τη διαφήμιση (ιδιωτική και κρατική), που σε εποχές ύφεσης, οι διαφημιστικές εταιρείες την μείωσαν.
Προσφορές και ένθετα ανέβασαν πρόσκαιρα τις κυριακάτικες εκδόσεις και οδήγησαν σε κατάρρευση τις πωλήσεις και τα διαφημιστικά έσοδα των ημερησίων εφημερίδων. Άλλοτε κραταιά περιοδικά με αυτόνομη παρουσία, συγχωνεύτηκαν μέσα σε μεγάλες εφημερίδες τσακίζοντας έτσι την αγορά των περιοδικών περιπτέρου.
Τα δημοσιογραφικά προϊόντα δημιουργούνται πλέον από copyright μεγάλων ειδησεογραφικών Πρακτορείων που πωλούν πληροφορίες είτε με δελτία τύπου Υπουργείων, πανεθνικών κλπ, με τις οποίες καλύπτεται μεγάλο μέρος της ύλης των ΜΜΕ αλλά και τα γνωστά ‘τηλεπαράθυρα’ όσον αφορά την τηλεοπτική «ενημέρωση».
Προϊόντα που στοχεύουν στην προσέλκυση διαφημιζομένων, οδηγώντας στον υπερκορεσμό της αγοράς με ομοειδή «σκουπίδια» εκμηδενίζοντας την αγοραστική πίτα.
Η εμπορευματοποίηση της είδησης στήριξε την προηγούμενη περίοδο, την ολοκληρωτική απελευθέρωση της αγοράς – με όρους και συνθήκες απορύθμισης.
Προσδιόρισε και προπαγάνδισε το οικονομικό μοντέλο ενός ιδιότυπου «λαϊκού καπιταλισμού» με το πλαστικό χρήμα, τα καταναλωτικά δάνεια, το χρηματιστηριακό τζόγο κλπ.
Φταίει ο εργοδοτικός και κομματικός συνδικαλισμός που περιχαράκωσε τον Κλάδο – διατηρώντας ανορθολογισμούς και ανομοιογένειες – σε διάσπαρτα ‘μαγαζιά’ πελατειακών σχέσεων.
Αυτές τις πολυκαμψίες και γονυκλισίες εκμεταλλεύονται οι εργοδότες των ΜΜΕ για να μας τρομοκρατούν, σπέρνοντας το φόβο με αυταρχικές συμπεριφορές και απολύσεις.
Η ΕΠΗΕΑ ούτε σε επίπεδο «απλής» καταγγελίας δεν προέβη στην εργοδοτική στοχοποίηση αγωνιστών συνδικαλιστών (μελών του ΔΣ της ΕΠΗΕΑ) και εργαζόμενων με αξιοπρέπεια.
Άφησε τους εργαζόμενους στο SKY ανυπεράσπιστους από την εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία … που με το «πιστόλι» στον κρόταφο «συναίνεσαν» … στη μείωση των αποδοχών τους και στον «αυτοχειριασμό» των δικαιωμάτων τους.!
Καταγραφές με χαρακτηριστικά που εξοργίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μας, που αρκετοί λαθεμένα επιλέγουν την ατομική διαπραγμάτευση της καθημερινότητας τους μέσα σε ένα απάνθρωπο ταξικό σύστημα, που εξαγοράζει συνειδήσεις, ευτελίζει και τρομοκρατεί.
Τι περιθώρια «επιβίωσης» υπάρχουν σε αυτές τις επιλογές;
Οι εργαζόμενοι – συνταξιούχοι οι άνεργοι στα ΜΜΕ χρειάζονται
άμεσα τη στήριξη και προπάντων την ελπίδα ότι θα
μπορέσουν να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειες τους με
όρους αξιοπρέπειας.
Και αυτή τη συνθήκη μπορούμε όλοι μαζί να την συνδιαμορφώσουμε και να την επιβάλλουμε, με όρους αλληλεγγύης και ταξικής αυτοάμυνας.
Τουλάχιστον κανείς δεν θα νιώθει ότι είναι πλέον μόνος του.

Δεκέμβρης 2010
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ του: ΔΙΚΤΥΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
Στην ΕΠΗΕΑ