Τύπος διαπλεκόμενος...

Ο ελληνικός Τύπος αν δεν είναι διαπλεκόμενος (που σε ένα κομμάτι διαχρονικά είναι) είναι φοβικός. Αποκαλυπτικός, διεισδυτικός, καταγγελτικός εκεί που τον παίρνει. Αδιάφορος, συγκαλυπτικός ή αθόρυβος όταν εξυπηρετεί άλλων επιθυμίες. Συχνά ο ελληνικός Τύπος (ή ένα μεγάλο μέρος του) λεονταρίζει όταν έχει πλάτες, όταν πίσω του υπάρχει κάποιος ισχυρός - είτε αυτός είναι ιδιοκτήτης είτε «φίλος» είτε άτυπος υποστηρικτής. Τότε μπορεί να κάνει την τρίχα τριχιά ή τον ελέφαντα ποντίκι. Σε αντίθετη περίπτωση βάζει την ουρά τα σκέλια σαν σκυλί που φοβάται τον θυμό.
Η αξιολόγηση της είδησης εξαρτάται από όσα πιο πάνω αναφέρονται εν συντομία και επιδερμικά. Έτσι, σε άλλους η ίδια είδηση γίνεται πρωτοσέλιδο με γράμματα-κάγκελο και σε άλλους ανθυπομονόστηλο με γράμματα-ψείρα. Μια αντιμετώπιση στη μέση δεν υπάρχει. Ή κραυγή ή φοβισμένος ψίθυρος για τα μάτια τού κόσμου. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση λείπει η κοινή δημοσιογραφική λογική και ανεπηρέαστη κάλυψη.
Δείτε πώς αξιολογήθηκε, από εδώ και από εκεί, η ποινική δίωξη κατά Μαρινάκη για να μεταφέρετε στην πράξη όσα λέμε. Δείτε και την υπόθεση Νοβάρτις για να νιώσετε ότι ουδείς μπορεί να σας/μας πληροφορήσει σφαιρικά, διεξοδικά, σε βάθος τι συμβαίνει. Μόνο κραυγές, αναθέματα, μονόλογοι και υπερβολές. Η ενημέρωση είναι απολύτως παραταξιακή και αποκλειστικά προς δύο και μόνες κατευθύνσεις. Η μία μιλάει για καραμπινάτη απάτη, η άλλη για σκευωρία από σατανικά μυαλά. Το (όχι και τόσο) περίεργο είναι ότι και η μια και η άλλη πλευρά έχουν επιχειρήματα που προσπαθούν να πείσουν. Εν μέρει πείθουν, αλλά μόνο το κοινό τους που διαβάζει ή ακούει αυτό που θέλει να διαβάσει ή να ακούσει. Σε διαφορετική περίπτωση χάνονται φύλλα, μειώνονται κλικ ή πέφτουν σε κατιούσα ποσοστά τηλεθέασης και ακροαματικότητας. Αυτό είναι ένα κομμάτι από το τοπίο της ενημέρωσης. Μόνο ένα μικρό δείγμα, αλλά αρκετό για να διακρίνουμε τι συμβαίνει στο γενικό πλάνο.
 harddog