Εκκωφαντικές απουσίες

Ανεπάρκεια και παθητικότητα
Που εξοργίζουν τους εργαζόμενους, συνταξιούχους ανέργους στα ΜΜΕ.

 Η κοινωνία βυθίζεται στο τέλμα με την ύφεση του πρώτου τριμήνου να ανεβαίνει στο -2.8% κάτι που υποδηλώνει ότι πολύ δύσκολα θα μείνει κάτω από το -5% σε ετήσια βάση.
Ο πληθωρισμός εκτινάχτηκε στο 4,9% χωρίς να έχει ενσωματωθεί ακόμη η αύξηση δύο μονάδων του ΦΠΑ από το 21% στο 23%. Με αυτά τα δεδομένα είναι πιθανόν ο πληθωρισμός να εκτιναχτεί ακόμη και στο 7,5%.
Η επίσημη ανεργία ξεπέρασε το 13% και τους αμέσως επόμενους μήνες θα αγγίξει εφιαλτικά  το 17%.
Τη στιγμή που οι αρνητικές εξελίξεις είναι ραγδαίες και καταλυτικές με μια κοινωνία  να ασφυκτιά και να προσπαθεί να βρει τρόπους αντίστασης ο γραφειοκρατικός – εργοδοτικός συνδικαλισμός στο Κλάδο μας αναδεικνύει τις εγγενείς παθογένειες του (ιδιαίτερα σε εποχές  όξυνσης και κρίσης) με την αμεριμνησία του, την αδράνεια και την παθητικότητα του.

Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές «πλειοψηφίες» στον Κλάδο μας αδυνατούν ακόμη και στο να αντιληφθούν το μέγεθος και την έκταση των συνεπειών, από τον σφαγιασμό των κατακτήσεων της τελευταίας 100ετίας.
Βυθίζουν την όποια συνδικαλιστική παρέμβαση σε μια ιδιόμορφη παράλυση. Ο «ρεαλισμός» των συμβιβασμένων στην αποδοχή τετελεσμένων της τάξης του «ελάχιστου». Όλα τα άλλα θα είναι όπως και παλιότερα λέγαμε "σημαίες ευκαιρίας". Διαχρονικές απαιτήσεις της εργοδοσίας και χθες (πριν από την οικονομική κρίση) και σήμερα … οι ίδιοι διαμεσολαβητές.
Καταγραφές με χαρακτηριστικά που εξοργίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μας, που αρκετοί λαθεμένα επιλέγουν την "ατομική" διαπραγμάτευση της καθημερινότητας τους μέσα  σε ένα απάνθρωπο ταξικό σύστημα, που εξαγοράζει συνειδήσεις, ευτελίζει, τρομοκρατεί. 
Τι περιθώρια «επιβίωσης» υπάρχουν σε αυτές τις επιλογές;
Υπάρχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε, για ένα ορίζοντα κοινής ευθύνης, αλληλεγγύης κοινού σχεδιασμού και πορείας.
Ο oρίζοντας αυτός είναι ο σύγχρονος όρος για να διαχειριστούμε συλλογικά τις τύχες μας εδώ και σήμερα – δεν μας άφησαν δυστυχώς άλλα περιθώρια.
Το σίγουρο είναι ότι ούτε ο θεός θα μας σώσει ούτε τα απολιθώματα του παρελθόντος, γιατί η ζωή όλων μας δεν είναι πρόβα για κάτι μελλοντικό.
Οι εργαζόμενοι – συνταξιούχοι, άνεργοι στα ΜΜΕ χρειάζονται
άμεσα τη στήριξη και προπάντων την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειες τους με όρους αξιοπρέπειας.
Και αυτή τη συνθήκη μπορούμε όλοι μαζί να την συνδιαμορφώσουμε και να την επιβάλλουμε.
Τουλάχιστον κανείς δεν θα νιώθει ότι είναι πλέον μόνος του.