Για το Σωτήρη….

Ο Σωτήρης Κριτσιώνης έφυγε σήμερα σε ηλικία 63 χρονών.  

Επί μακρό διάστημα, αντιμετώπισε με απαράμιλλο θάρρος και απίστευτη στωικότητα, πολύμορφα σοβαρά προβλήματα υγείας.

Το τελευταίο διάστημα ήταν σε πρόγραμμα αιμοκάθαρσης.

Εργάσθηκε επί σειρά ετών, στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» μέχρι της συνταξιοδοτήσεως του.

Δραστηριοποιήθηκε ενεργά στο συνδικαλιστικό κίνημα του Κλάδου μέχρι το τέλος, μέσα από τη συλλογικότητα του ΔΙΚΤΥΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ στην ΕΠΗΕΑ.

Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί στην κοινότητα Μελισσίων Κορινθίας, αύριο Τρίτη  19 Φλεβάρη 2019, όπου θα παραστεί και αντιπροσωπεία του «ΔΙΚΤΥΟΥ».

Η είδηση του θανάτου του, μας σκόρπισε σαν στάχτη από λάβα, στον αέρα του ηλιόφρακτου χειμωνιάτικου πρωινού του Φλεβάρη/2019.

Σκέψεις και αισθήματα που δεν συμβιβάζονται, αλλά ο καθένας μας διατηρεί στο ακέραιο την επιλογή του, να αποφασίσει αν μπορούν να συναρπάξουν πέρα από όρια και φόρμες.

Ο σύντροφος, ο φίλος, ο συνάδελφος Σωτήρης – μοναδική παρουσία, που μας πονάει κάθε φορά που επιχειρούμε να ανασυγκροτήσουμε τα αιχμηρά κομμάτια των στιγμών μας.

Σφιχτή καθημερινή ιδιωτικότητα πολλών, με διακριτές ανησυχίες.

Η απλωσιά του Σωτήρη, που βίωνε μαζί μας τους παθιασμένους έρωτες της ζωής του, με εκείνο το αφοπλιστικό πλατύ αφειδώλευτο χαμόγελο, που είχε σχεδόν πάντα μια αδιόρατη θλίψη.

Το ίδιο λυτρωτικό μοτίβο.

Αργή μέρα, που προχωράει το δρόμο της, έξω από συμβατικότητες, με τη βαθιά φωνή, ενίοτε βραχνή από το τσιγάρο και καπνούς γαλαζωπούς να κυκλώνουν τα λόγια μας.

Ένα ποτήρι κρασί, στην επιφάνεια του να καθρεπτίζονται τα μάτια εκείνα που σε κοιτάζουν. Πίνεις μία γουλιά και άλλη μία, ανεβαίνοντας πάνω από το νύχτωμα.

Το τώρα εκβάλλει στιγμές αιωνιότητας, ξεπροβάλλοντας δειλά  η ομορφιά του προσώπου, ξεπλυμένη από τους αποχαιρετισμούς και την απουσία.

Η μορφή του Σωτήρη εξαϋλώνεται ως διαχρονικό σύμβολο αντίστασης και ανυπακοής χωρίς να χάνει ούτε στιγμή την υλική της υπόσταση.

Γροθιά στο στομάχι οι κουβέντες μας, τα όνειρά μας δεν χωράνε στη γυάλινη τετράγωνη λογική.

Πολλαπλοί νευρώνες συμπλέκονται χωρίς να συναρμόζονται, νοτισμένοι από πάθη που ηδονιστικά λικνίζονται.

Ένα μειλίχιο χαμόγελο μοναδικό σημάδι της υπεροχής: «κουφάλες ποτέ δεν μας κερδίσατε…» η γλυκόπικρη αίσθηση της ελευθεριότητας, που απελευθερώνει εκρήξεις ακόμα και μέσα από έγκλειστα συμφραζόμενα.

Όπως τότε, και σήμερα, και πάντα η εμπρηστική ταξική συνείδηση αυτοπυρπολούμενη να φεγγοβολάει τα σκοτάδια, τις αγωνίες και τους αγώνες μας.

Μια μπαταριά για το Σωτήρη να τον τιμήσουμε όπως του πρέπει.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας.

Η συλλογικότητα του  ΔΙΚΤΥΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ στην ΕΠΗΕΑ, σύντροφοι, φίλοι και συνάδελφοι εκφράζουν τα συλλυπητήρια τους στη σύζυγο, τα παιδιά του και στους οικείους του.