Συνέντευξη του Παναγιώτη Σκουτέρη μέλος Δ.Σ της ΕΠΗΕΑ & της ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΟΛ στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ

Δεν σκύβουμε το κεφάλι, δεν επαιτούμε!
Η κατάρρευση του άλλοτε κραταιού Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη είναι γεγονός, καθώς οι πιστώτριες τράπεζες κατέθεσαν ήδη αίτημα υπαγωγής του σε καθεστώς «ειδικής εκκαθάρισης». Περίπου 500 εργαζόμενοι παραμένουν εγκλωβισμένοι στα «αμπάρια» του συγκροτήματος, αλλά και τις αυταπάτες και την τελευταία προσπάθεια εκδούλευσης προς το Μεγάλο Αφεντικό από τα διευθυντικά στελέχη και τη συκδικαλιστική γραφειοκρατία. Ενώ την ίδια στιγμή, κυβέρνηση και αντιπολίτευση να επιχειρούν να αποκομίσουν κέρδος πάνω στο «κουφάρι» του ΔΟΛ.

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟ
 Η κατάρρευση του ΔΟΛ και του Μέγκα είναι η απαρχή ενός νέου κύκλου αναδιανομής του επιχειρηματικού τοπίου στα ΜΜΕ, με χειρότερες ελαστικές απασχολησιμότητες-εργασιακές συνθήκες σε  απελευθερωμένες αγορές
  Υπάρχει, πρώτα από όλα, ένα ερώτημα που απασχολεί τους περισσότερους: Πόσοι συνεχίζουν εδώ και αρκετές εβδομάδες να δουλεύουν απλήρωτοι στο ΔΟΛ, για ποιον και γιατί; Υπάρχουν «φατρίες» και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα ανάμεσα στους εργαζόμενους;
Μετά την κατάρρευση της χρηματιστηριακής φούσκας  η επιχειρησιακή αναδιάρθρωση του Ομίλου επιχειρήσεων της ΑΕ ΔΟΛ (2006), βασίστηκε κατά κύριο λόγο ως εισροή κεφαλαίων, στον τραπεζικό υπερδανεισμό (με τις γνωστές πλέον αδιαφανείς και παράνομες εκταμιεύσεις), χωρίς εγγυήσεις, καταστρατήγηση της τραπεζικής διαδικασίας ακόμη και στο επίπεδο στοιχειώδη ελέγχου για το που «επενδύθηκαν» τα συγκεκριμένα τραπεζικά κεφάλαια. 
Η αναδιάρθρωση του Ομίλου από το 2010 έως σήμερα, επιχειρήθηκε  με δραματική μείωση του λειτουργικού κόστους της εταιρείας (μαζικές ανεξέλεγκτες ομαδικές απολύσεις, μειώσεις αποδοχών κ.λπ.) πριν φτάσουμε στη μακροχρόνια πλέον των 6 μηνών στάση πληρωμών. Αξιοσημείωτο είναι ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα ο Όμιλος απασχόλησε με ποικιλόμορφες συμβάσεις διευθυντικά στελέχη (manager, εμπορικοί και οικονομικοί διευθυντές κ.λπ.) με υπέρογκες αμοιβές της τάξης των 30.000 ευρώ μηνιαίως, συν μπόνους, πιστωτικές κάρτες, πολυτελή αυτοκίνητα κ.λπ. Από τους 1950 εργαζόμενους στον όμιλο σήμερα με έμμισθη σχέση έχουν απομείνει περίπου 500 εργαζόμενοι κατά αναλογία, δύο τρίτα δημοσιογράφοι και κατά ένα τρίτο διοικητικό-τεχνικό προσωπικό. Κατά κύριο λόγο σήμερα η πλειοψηφία του δημοσιογραφικού δυναμικού της εταιρείας εξακολουθεί να εργάζεται ώστε να κρατηθεί ο οργανισμός  σε λειτουργία -κατά τη διαδικασία της ειδικής εκκαθάρισης, χωρίς καμία εγγύηση (από εργοδότη-τράπεζες-πολιτική εξουσία ή νέο επενδυτή) για την καταβολή των οφειλομένων και την επαναφορά στην κανονικότητα της μισθοδοσίας του προσωπικού απομειώνοντας τα τραπεζικά χρέη του εκδότη Σταύρου Ψυχάρη. Ενέργεια και προϊόν γενικευμένου φόβου  στη ζούγκλα της εργασιακής επισφάλειας(ανεργίας),ενίοτε μερικής ή ολικής εξασφάλισης όρων βιωσιμότητας: διευθυντικά στελέχη μέχρι πρότινος με υπέρογκες αμοιβές – που έχουν τις οικονομικές αντοχές-διπλοθεσίτες αλλά και αρκετοί που εμπλουτίζουν τα βιογραφικά τους ωςοσφυοκάμπτες,υπάκουοι  και διαθέσιμοι στο «νέο» αφεντικό τους. Σε αντίθεση η πλειοψηφία του διοικητικού-τεχνικού προσωπικού παρά του ότι η εργασία τους είναι κύρια και αποκλειστική για το βιοπορισμό τους, έχουν προβεί σε επισχέσεις εργασίας. Σημειωτέον ότι το προεδρείο της Ένωση Προσωπικού Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΠΗΕΑ) έδωσε πραγματική μάχη να μην προσφύγουν οι διοικητικοί υπάλληλοι σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, ένδικα μέσα, καταγγελία στο ΣΕΠΕ, ασφαλιστικά μέτρα,επισχέσεις κ.λ.π, διευκολύνοντας τον εργοδότη να μεθοδεύσει με τον καλύτερο τρόπο τις επιχειρηματικές επιλογές του. Μεθοδεύσεις και πράξεις σε πλήρη ταύτιση με το μεγάλο αφεντικό, που  ο πρόεδρος της ΕΠΗΕΑ και αντιπρόεδρος του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ προσπάθησε εδώ και καιρό να ανακόψει την καταβολή επιδόματος επισχέσεως (μη δίνοντας τη θετική του ψήφο στο αίτημα) σε αγωνιζόμενους συναδέλφους που βγήκαν από τους πρώτους  σε επίσχεση εργασίας κατά τα τέλη του Σεπτεμβρίου 2016 (στους συναδέλφους έγινε αγωγή από τον Ψυχάρη για το λόγο αυτό), κάνοντας  έτσι τις τελευταίες εκδουλεύσεις στο ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ. Όπως προκύπτει από τα ανωτέρω σαφώς εμφανίζονται ποικιλόμορφες “φατρίες” και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα ανάμεσα στους εργαζόμενους.
 Αλήθεια, για ποιο λόγο να αγωνιστεί κανείς σήμερα προκειμένου να μην κλείσει το «Συγκρότημα», όταν είναι γνωστός ο ρόλος που έχει παίξει όλα τα προηγούμενα χρόνια; Είναι τυχαία όσα γράφονται στα σόσιαλ μίντια ή το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει κίνημα συμπαράστασης από την ευρύτερη κοινωνία;
Ο αγώνας των εργαζομένων στον Όμιλο επιχειρήσεων της ΑΕ ΔΟΛ δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι ξεκομμένοςαπό την ευρύτερη κοινωνική αντίσταση.Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι στο παρόν κοινωνικό ταξικό σύστημα θα υπάρξει ελεύθερη πλουραλιστική ενημέρωση. Εμείς διεκδικούμε από τον εργοδότη(παλιό ή νέο) όλα όσα απορρέουν από την εργασιακή σχέση. Εμείς κατανοούμε απόλυτα τους λόγους και τις αιτίες που δεν έχει σήμερα εκδηλωθεί ένα ευρύτερο κίνημα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από την κοινωνία, πολύ δε περισσότερο όταν αυτή περιορίζεται με όρους «επαιτείας». Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων στο ΔΟΛ εκφράστηκε και κατήγγειλε αυτές τις πρακτικές όλο αυτό το διάστημα της μνημονιακής περιόδου μέσω της Εργασιακής Επιτροπής του ΔΟΛ (ιδρύθηκε το 2004), στηρίζοντας όλες τις δράσεις της και που επέλεξε να αντιταχθεί απέναντι τόσο στο αφεντικό του (Ψυχάρη) όσο και στην πρακτική των μνημονίων.
Είναι ο ΔΟΛ και το Μέγκα το αποκορύφωμα των «κανονιών» στον κλάδο των ΜΜΕ; Ή θα ακολουθήσουν και άλλα συγκροτήματα, για να προστεθούν εκατοντάδες ακόμη συνάδελφοί μας στη μακριά λίστα της ανεργίας;
Η κατάρρευση τόσο του ΔΟΛ όσο και του τηλεοπτικού σταθμού Μέγκα είναι η απαρχή ενός νέου κύκλου αναδιανομής του επιχειρηματικού τοπίου στα ΜΜΕ, με χειρότερες ελαστικές απασχολησιμότητες-εργασιακές συνθήκες σε  απελευθερωμένες αγορές.Είναι δεδομένο και σίγουρό ότι στις λίστες των χιλιάδων ανέργων του κλάδου, θα προστεθούν ακόμη περισσότεροι. Για παράδειγμα: Οι δραστηριότητες του ΔΟΛ και του Μέγκα  συνδέονται άμεσα ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις δραστηριότητες του Ομίλου Πήγασου (εκτυπώσεις Ίριδα) συμφερόντων Μπόμπολα-Ψυχάρη -και τα πρακτορεία διανομής Άργος-Ευρώπη.
Τόσα χρόνια απολύσεων, μειώσεων αποδοχών, καθυστερήσεων στις πληρωμές, απειλών και εκβιασμών. Μα κανείς από τις διοικήσεις των σωματείων δεν έβλεπε που πάνε τα πράγματα; Δεν αντέδρασαν επειδή δεν μπορούσαν; Δεν ήθελαν; Ή, ακόμη χειρότερα, ήταν συνένοχοι στο έγκλημα, μαζί με Ψυχάρη, τραπεζίτες και κυβερνήσεις;
Τεκμήριο αθωότητας μεταξύ συναλλασσομένων δεν μπορεί να υπάρξει. Από τη μία ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και από την άλλη η παθητική αποποίηση εξατομικευμένων επιλογών έφεραν αυτά τα αποτελέσματα. Οι οικείοι της εργοδοσίας-αβανταδόροι συνδικαλιστές δεν μπορούν σήμερα να μιλάνε για «αγώνες».
Τελικά, ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για το γεγονός ότι τα πράγματα έφτασαν ως εδώ; Θα μπορούσαν, άραγε, να έχουν πάει αλλιώς;
Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη ερώτηση ως διακύβευμα αφορά την κοινωνία  και είναι ζήτημα επιλογών.Χαμένοι είναι οι αγώνες που δεν δόθηκαν ποτέ.Όσο σκύβουμε το κεφάλι θα υποστούμε τις συνέπειες τετελεσμένων.
Ανώριμο το αίτημα αυτοδιαχείρισης του ΔΟΛ Προοπτική ελπίδας η έκδοση
απεργιακών φύλλων σε Νέα και Βήμα
 Η «προσφορά Μουλόπουλου» ερμηνεύτηκε ως προσπάθεια της κυβέρνησης να ελέγξει το ΔΟΛ, διευρύνοντας τα φιλικά προς αυτήν ΜΜΕ. Είναι έτσι; Γιατί δεν περπάτησε αυτή η επιλογή;
Η προσφορά Μουλόπουλου  ως ερμηνεία της προσπάθειας της κυβέρνησης να ελέγξει το ΔΟΛ εάν και εφόσον αυτή υφίσταται είναι επιεικώς αφελής.Η προσωπική μου εκτίμηση ως εργαζόμενος για δύο δεκαετίες στο ΔΟΛ είναι ότι ο Βασίλης Μουλόπουλος και κουμπάρος του Σταύρου Ψυχάρη πρώτιστα απεδέχθη την πρόσκληση παρέχοντας προσωπική εκδούλευση στον επιχειρηματία για ευνόητους λόγους.
Μπορούν, τελικά, η κυβέρνηση και τα κόμματα να δώσουν λύση στο πρόβλημα; Να διασφαλίσουν ότι, αν μη τι άλλο, θα πληρωθούν τα δεδουλευμένα και θα δοθούν οι αποζημιώσεις;
Κατά την προσωπική μου εκτίμηση με τις παρούσες συνθήκες  και το συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο απόλυτα και κατηγορηματικά όχι. Είναι αρκετά τα παραδείγματα στο Κλάδο που στο τέλος οι εργαζόμενοι τα έχασαν όλα και τα αφεντικά δραπέτευσαν.
Μήπως, τελικά, η μοναδική ελπίδα βρίσκεται στην πρόταση που έχει ήδη κατατεθεί, να περάσει ο ΔΟΛ και οι διάφοροι τίτλοι του στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων; Υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να γίνει αυτό και να έχει ελπίδες επιβίωσης και επιτυχίας;
Θεωρώ ότι ακόμα η κοινωνία δεν είναι ώριμη να στηρίξει τέτοιες καταστάσεις και κατ’ επέκταση η λύση αυτή θα είναι ένα άλμα στο κενό όπου αυτό έχει εφαρμοστεί, αντίστοιχα προσομοιάζει με την επιχειρηματικότητα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Μια χαραμάδα ελπίδας υπάρχει στη λογική -των απεργιακών κινητοποιήσεων και στην  έκδοση  απεργιακών φύλλων με συντονιστικές επιτροπές και προκαθορισμένο πλαίσιο διεκδίκησης και διαπραγμάτευσης (ψηφισμένο από τη συνέλευση των εργαζομένων) τόσο με τις τράπεζες όσο με τους νέους ενδιαφερόμενους επενδυτές με σκοπό να πάρουν οι εργαζόμενοι όλα όσα τους ανήκουν π.χ. δέσμευση διατήρησης θέσεων εργασίας χωρίς μειώσεις μισθών και αποπληρωμή δεδουλευμένων.