Αισιόδοξα, συλλογικά, εργατικά και αλληλέγγυα

Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης (Fb) Αύριο τελειώνει οριστικά μια περίοδος τριών ετών. Μια περίοδος καταστροφικών αυταπατών και ψευδαισθήσεων, υποχώρησης των αγώνων και πλημμυρίδας των λογικών της ανάθεσης και της σωτηριολογίας. Μια περίοδος κατά την οποία μεγάλα τμήματα της κοινωνίας εγκατέλειψαν τον δρόμο και την στοιχειώδη οργάνωση στους χώρους δουλειάς και κοινωνικής δράσης προκειμένου να καταθέσουν τα αποθέματα ενέργειάς τους στις κάλπες, τον κοινοβουλευτισμό & τον κυβερνητισμό, τη διαχείριση, τον Βαρουφάκη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Τσίπρα. Την περίοδο αυτών των τριών ετών την πληρώσαμε πανάκριβα. Οχι μόνο γιατί η προσδοκία της σωτηρίας δια της κυβερνητικής οδού αποδείχθηκε φρούδα και οδήγησε σε μια ακόμη «μνημονιακή» Μέρα της Μαρμότας. Το μείζον είναι ότι σε αυτά τα τρία χρόνια, όσο εμείς εγκαταλείψαμε τη μάχη αναμένοντας αφελώς να τη δώσουν κάποιοι άλλοι για εμάς, το Κεφάλαιο τη συνέχισε με εύλογη επιτυχία που τη διευκόλυνε η έλλειψη αντιπάλου. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, που το εργατικό κίνημα περίμενε τον κυβερνητικό Γκοντό, τα καλύτερα παιδιά ανάμεσά μας χτυπήθηκαν από τις απολύσεις και την ανεργία. Λύγισαν από το συνδυασμό της φτώχειας και της απραξίας. Είδαν τις εργατικές και τις κοινωνικές δομές.. που γέννησε η τετραετία 2008-2012 να εκφυλίζονται και να σβήνουν. Τους συντρόφους και τους συναδέλφους τους από το διπλανό πόστο που προσέγγιζαν το ρεύμα της αμφισβήτησης και της πράξης, να επιστρέφουν στην ιδιώτευση. Αλλους να τους χλευάζουν, επειδή δεν ήταν διατεθειμένοι να παρατήσουν αυτό που έκαναν για να στραφούν γονατιστοί προς τη Μέκκα του κυβερνητισμού.
Η περίοδος της αυταπάτης τελείωσε, έστω και με σκληρό τρόπο. Δεν έχουμε άλλο χρόνο να χάσουμε, από το να αρχίσουμε ξανά να οργανώνουμε την τάξη μας και την αντεπίθεσή της σε όλα τα μέτωπα.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αύριο θα είμαστε πάρα πολλοί στο δρόμο ή ότι οι χώροι δουλειάς θα αδειάσουν από αυτούς που απέμειναν να δουλεύουν. Ηττες σαν αυτές της τελευταίας τριετίας δεν αναιρούνται σε μια νύχτα και όχι χωρίς ένα άλλο συνδικαλιστικό κίνημα. Ομως για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια, κινητοποιούμαστε με αναφορά τις δικές μας δυνάμεις, τη συλλογική μας ισχύ ως η μεγάλη τάξη των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων, μακριά από τη σκοτεινιά των ψευδαισθήσεων και της αντιπροσώπευσης. Αύριο, αφήνουμε πίσω μας την κοινοβουλευτική θερμιδόρ τριών χρόνων και βγαίνουμε στον δρόμο να πάρουμε καθαρό αέρα.
Αισιόδοξα, συλλογικά, εργατικά και αλληλέγγυα :
''Στην απεργία σύντροφε
δεν θα πάμε για δουλειά.
Ασε κάτω τα εργαλεία
Είναι η ώρα του αγώνα''