Η νύχτα της εισβολής των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο: Όπως την έζησαν οι τηλεοπτικοί συντάκτες

Ξημέρωμα με τα ΜΑΤ

Της Ναταλίας Ανδρικοπούλου για το protagon.gr

Είναι περασμένες τέσσερις αλλά για κάποιο λόγο, δεν μου κολλάει ύπνος. Το προγραμματισμένο για τις 7 ξυπνητήρι σαν ωρολογιακή βόμβα στο αθόρυβο μετρά αντίστροφα τα λεπτά που φεύγουν άγρυπνα. Τουτούτ, 4.28 χτυπά το κινητό, μα ποιός είναι τέτοια ώρα; "Μπήκαν τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ". Πετάγομαι. Πετάω μαζί τα σκεπάσματα κι όλα τα "σεντόνια" που εδώ και μήνες έγραψα για την ΕΡΤ και για την προαναγγελθείσα από διμήνου επέμβαση εκκένωσης του Ραδιομεγάρου. Μέσα μου ποτέ δεν το πίστεψα. 

Τώρα συμβαίνει. Συμβαίνει; Μες την απόλυτη ησυχία και το σκοτάδι, σκέφτομαι αστραπιαία έρημους τους λευκούς διαδρόμους της ΕΡΤ μες τη νύχτα (τους ξασπρίζανε κάθε φορά που είχε debate για να περάσουν από εκεί οι πολιτικοί αρχηγοί), κι αυτούς που θα είναι μέσα, λογικά μόνοι και λίγοι. Διαπραγματεύομαι σε κλάσματα πώς θα βγει η μέρα χωρίς ύπνο, ντύνομαι και φεύγω. Κατεβαίνω την Ειρήνης, βγαίνω Μεσογείων, ανοιχτά μονο τα φαστφουντάδικα του φθηνού χοτ ντογκ, ένα σκουπιδιάρικο όλο κι όλο διασχίζει τη λεωφόρο, αγκομαχώντας. Στο δρόμο ψυχή. Προσπερνώ την εκκλησία στο δεξί χέρι, εκατό μέτρα έμειναν. Φτάνω. Ενας κόμπος και φρένο με τρέμουλο. Ώρα 4.42. Τρεις κλούβες από τη μία, τρεις από την άλλη. Η πύλη έχει καμουφλαριστεί απ' άκρη σ' άκρη με σώματα παρατεταγμένα -σχεδόν όσα και τα κάγκελα-, οι μπλε στολές στοιχίζονται στην πρώτη γραμμή, οι χακί σε μια δεύτερη από πίσω. Μπροστά τους, κανείς.

Παρκάρω μηχανικά και βγαίνω. Άπνοια, ζέστη Νοέμβρη μήνα, απόλυτη σιωπή, τόσο που νομίζω οτι τα βήματα μου ακούγονται. Μοιάζει σαν να προηγήθηκε πυρηνική καταστροφή και στην πόλη-φαντασμα οι μόνοι που επέζησαν είναι τα ΜΑΤ (κι εγω). 

Η αίσθηση είναι ανατριχιαστική. Η εικόνα αναπληρώνει σε ένταση την απουσία ήχου, σαν σε βουβή ταινία. Τι βλέπω; Οτι όσο η πόλη κοιμόταν βαθιά, η μισή αστυνομία έκανε απόβαση στην Αγία Παρασκευή να κατατροπώσει έναν αόρατο εχθρό. 

Νύχτα, σαν τον κλέφτη. Στο μεταξύ, φτάνουν 4-5 ατομα. Αν κάποιος τραβούσε φωτό από την απέναντι ταράτσα εκείνη την ώρα, θα θύμιζε παραλλαγή του ιστορικού ενσταντανέ από την πλατεία Τιεν Αν Μεν: Έξι διμοιρίες ΜΑΤ για μια χούφτα άοπλους απολυμένους δημοσιογράφους και τεχνικούς. 

Η πλήρης δυσαναλογία, η αριθμητική υπεροχή παραπέμπει ευθέως σε μιλιταριστικό καθεστώς. Στέκομαι στο διάζωμα. Κάθε 30 δευτερόλεπτα νέες αφίξεις αγουροξυπνημένων/άγρυπνων πρώην εργαζόμενων της ΕΡΤ που κοιτούν μία την πύλη, μία τον ουρανό, μία ο ένας τον άλλο. "Χειροκροτήστε τους" φωνάζει η μία, ο άλλος απευθύνεται στους αστυνομικούς "Είστε περήφανοι τώρα; Κι εμείς απλοί εργαζόμενοι είμαστε ρε". "Βρήκες τον Τάκη; Αν το ‘χει κλειστό, πάρε σπίτι. Παρ' τους, ξύπνα τους όλους". Κι όλο καταφθάνουν. Δε φιλιούνται, σφίγγουν μονό χέρια. Από τη μικρή πόρτα δεξιά της πύλης, βγάζουν έναν έναν τους περίπου δέκα πρώην εργαζόμενους που περιφρουρούσαν το κτήριο μες τη νύχτα. "Όποιος βγαίνει, δεν ξαναμπαίνει, σας εξήγησα, κυρία μου". "Μα, σας παρακαλώ, αφήστε μας να μπούμε μόνο για λίγο, πρέπει να πάρουμε την ΕΡΤουλα, θα μείνει μέσα μόνη της;" εκλιπαρεί μάταια μια εργαζόμενη που βγαίνοντας δεν πρόλαβε να πάρει μαζί τη γάτα-μασκότ του Ραδιομεγάρου.
Ωρα 5.53. Αίφνης, πλησιάζουν με βήμα ταχύ από την πλατεία κι άλλα ΜΑΤ, μα γιατί; Περικυκλώνουν το συγκεντρωμένο κόσμο (θα ‘μαστε πάνω κάτω 300 πια), αρχίζουν να σφίγγουν τον κλοιό, εξωθώντας το πλήθος προς την πλατεία. Σπρώξιμο, ασπίδες, σκάνε και τα χημικά. Με πιάνει σερί φτέρνισμα, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει λιώσει στο κλάμα. Κρατιόμαστε από το χέρι με τη Σόνια, "κανένας πίσω από τη γραμμή" φωνάζουν τα ΜΑΤ, υποχωρούμε, πέφτουμε πάνω σε διερχόμενα αυτοκίνητα, (ούτε την κυκλοφορία δεν διέκοψαν). Οι οδηγοί κοκκαλώνουν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε κόσμο και ΜΑΤ και κοιτούν απορημένοι. Έχω μείνει από μπαταρία, δεν μπορώ να βρω κανέναν. Τους χτυπάμε το τζάμι, ανοίγουν ίσα μια χαραμάδα, "τηλεφωνήστε σε ραδιόφωνα και βγείτε στον αέρα". Σκάνε κι άλλα δακρυγόνα, η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ είναι ακριβώς δίπλα, δεν μπορεί να αναπνεύσει, ζητάμε μαζί με δυο συναδέλφους να μείνουμε πίσω να την βοήθησουμε. "Κι εσείς τι είστε;" "Αντιπρόεδρος β και γ" απαντάμε, μας αφήνουν, δεν γνωρίζουν βέβαια ότι δεν έχουμε εκλεγεί ούτε σε... δεκαπενταμελές. Ακούμε κάποιον επικεφαλής να συνεννοείται από τον ασύρματο: "Συνεχίζουμε ως την πλατεία, κλείστε και το άλλο ρεύμα, να μην περάσει κανείς". Κατεβάζει λίγο το μαραφέτι, σκέφτεται, το ξαναφέρνει στο στόμα "Ρε σεις, στην πύλη μπροστά δεν είναι κανείς;" Μας ξεφεύγει νευρικό γέλιο, ενθυμούμενοι αστυνόμο σαϊνη. Από πίσω έρχονται τώρα κι άλλοι με πολιτικά οδηγώντας ανάποδα στη Μεσογείων. Μιλούν στο κινητό. "Ναι αρχηγέ, όλα καλά, τους απωθήσαμε". Πια, είναι μέρα.

Το μόνο που ξεφεύγει από την επιχείρηση "νόμος και τάξη" είναι το ηλεκτρονικό ρολόι στην πύλη της ΕΡΤ που αναγράφει άσχετη ώρα σαν σε δική του τροχιά ανυπακοής. Έτσι κι αλλιώς στη χώρα αυτή, η νομιμότητα είναι κάτι σχετικό. Επιστρέφω σπίτι και ανοίγω κινητό. Το ξυπνητήρι το χαβά του χτυπά επίμονα στο συνήθη χαζοχαρούμενο τόνο. Δεν χρειάζεται. Ξύπνησα.

*Η Ναταλία Ανδρικοπούλου είναι δημοσιογράφος στη Realnews.