ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ Πώς να έχετε και την απεργία ολόκληρη και το αφεντικό χορτάτο

Η Αφροδίτη Πολίτη -αλλη μια απολυμένη χωρίς αποζημίωση και καταβολή δεδουλευμένων από την “Ελευθεροτυπία”- γράφει για τα “τύποις απεργιακά” φύλλα της Μίνωος

Γίνεται ένα απεργιακό φύλλο να εξυπηρετεί συμφέροντα της εργοδοσίας; Μιας εργοδοσίας που δεν πληρώνει ούτε αποζημιώνει 800 και πλέον εργαζόμενους  και απολυμένους επί σχεδόν ένα χρόνο;

Γίνεται οι υπέρμαχοι ενός ουλτρα-μνημονιακού μπίζνες-πλαν που προβλέπει πετσόκομμα θέσεων και μισθών κατά 50% να βαφτίζονται όψιμα απεργοί-αγωνιστές, υπογράφοντας αντιμνημονιακούς θούριους στο πλευρό της συγκεκριμένης «εναλλακτικής» κατά τα άλλα εργοδοσίας;

Γίνεται να κυκλοφορεί απεργιακή εφημερίδα με την ευγενή αρωγή, συναίνεση και ενθάρρυνση του αφεντικού, που έξαφνα ανοίγει διάπλατα πόρτες, κομπιούτερ και λοιπές υποδομές, που ως τώρα κρατούσε ερμητικά κλειδαμπαρωμένες;

Γίνεται, σε αυτή την πρωτοφανή επίδειξη οργουελιανής αντιστροφής των εννοιών «απεργία» και «εργατικός αγώνας» να συμπαρίστανται άνθρωποι «της τέχνης και του πνεύματος», προσωπικότητες της αριστεράς και της προόδου,  διαφόρων ηλικιών και αποχρώσεων ριζοσπαστικότητας, με πιο τρανταχτή τη συγχαρητήρια επιστολή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα; 

Φυσικά γίνεται. Για όσους δεν γνωρίζουν για τι ακριβώς μιλάμε, δεν οφείλουν άλλωστε, πρόκειται..
για τα δύο τελευταία «απεργιακά» φύλλα της Ελευθεροτυπίας που κυκλοφόρησαν 16/6 και 23/6.  Οι εργαζόμενοι της Χ.Κ. Τεγόπουλος απεργούν από το Δεκέμβριο, διεκδικώντας δεδουλευμένα και αποζημιώσεις που ξεπερνάνε τα 7,5 εκατομμύρια ευρώ (βλ. απόφαση 704/2012 του Πρωτοδικείου Αθηνών, δημοσιοποιήθηκε στις 25/5/2012). Ο αριθμός των 800 περίπου εργαζομένων έχει μειωθεί σημαντικά. Πάνω από 100 αποχώρησαν,  και περισσότεροι συνεχίζουν να αποχωρούν κατά δεκάδες, χωρίς αποζημίωση ούτε εξόφληση δεδουλευμένων, μην αντέχοντας την ομηρία της «απληρωσιάς» που σε λίγο κλείνει χρόνο. 

Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν ακόμα και οι καλοπροαίρετοι αναγνώστες είναι ότι πολλοί εξ όσων υπογράφουν τα «τύποις απεργιακά»  και ελπίζουν ότι θα παραμείνουν στην εταιρεία με όποια μορφή ξανανοίξει, προσυπέγραψαν την αίτησή της για υπαγωγή στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, που απορρίφθηκε από το δικαστήριο σε μια πρωτοφανή φιλεργατική απόφαση.

Το σκεπτικό του δικαστηρίου είναι ότι με την υπαγωγή στο άρθρο 99, απλώς κερδίζει χρόνο και χρήμα η ιδιοκτησία προκειμένου «να αποξενωθεί των σημαντικότερων περιουσιακών στοιχείων», αφήνοντας την εταιρεία ένα άδειο κουφάρι, οδηγώντας τη στην πτώχευση δυο-τρία χρόνια αργότερα,  ενώ «μόνοι κερδισμένοι από αυτό το σενάριο είναι τελικά οι τράπεζες». (βλ. περίληψη της δικαστικής απόφασης: http://anasigrotisi.blogspot.gr/2012/06/7042012-99.html).

Σε αυτό το μαραθώνιο του «ποιος θα φαγωθεί» συναίνεσαν υπογράφοντας υπέρ του άρθρου 99 περίπου 110 εργαζόμενοι (έναντι 400 που τέθηκαν κατά).

Αρκετοί,  αλλά όχι όλοι,  από τους εργαζόμενους που συμμετέχουν  επωνύμως στα «τύποις απεργιακά» έχουν υπογράψει επιστολές αποποίησης της συμμετοχής τους ή/και καταγγελίας των δύο προηγούμενων απεργιακών φύλλων, που σε αντίθεση με τα τωρινά αντιμετωπίστηκαν ως «εχθρική ενέργεια» από την εργοδοσία, η οποία κινήθηκε εναντίον τους με εξώδικα και ασφαλιστικά μέτρα.

Είναι άχαρο, εσωστρεφές και μίζερο, να διαφωνείς με ψηφισμένες αποφάσεις συναδέλφων, υποστηρίζοντας πως έστω και με καλές προθέσεις εξυπηρετούν το αφεντικό, όχι τα κοινά σας συμφέροντα.

Ακόμα πιο άχαρο,  σχεδόν συνωμοσιολογικό είναι να καταγγέλλεις ένα φύλλο που κρεμιέται στα μανταλάκια γράφοντας «απεργιακό» στην ούγια,  και να επιμένεις ότι μόνο απεργιακό δεν είναι.

Είναι άχαρο και αντιδημοφιλές να υποστηρίζεις – κόντρα στην ντόπια αφρόκρεμα αριστεράς και διανόησης -  ότι το φύλλο που κυκλοφορεί ως απεργιακό λειτουργεί ως πρόπλασμα για να ασκήσει η εταιρεία έφεση, ζητώντας εκ νέου υπαγωγή στο άρθρο-99,  απαλλαγμένη από τα βάρη αλλά  και από τους «φωνακλάδες εργαζόμενους» της παλιάς εφημερίδας, με μαγιά αλλά όχι και μοναδικό πλήρωμα, τον σκληρό πυρήνα των πιστών στην εργοδοσία.

Κι όμως, όσο κι αν ειναι άχαρο, κάποιος πρέπει να το κάνει. Οχι μόνο για τον αγώνα που χάνεται όταν δεν δίνεται  αλλά κι όταν τον εγκαταλείπουμε στον αυτόματο πιλότο αναζητώντας «συνεταιριστικές» σωσίβιες λέμβους εκτός Τιτανικού,  αλλά και για τη χαμένη τιμή της αριστεράς. Μιας αριστεράς  που στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι μονο δεν ήξερε, αλλά και δεν ρώταγε.

Εστω ότι ο διορατικός κατά τα άλλα Αλέξης Τσίπρας, δεν ήξερε ότι το φύλλο το οποίο χαιρέτιζε θερμά, μια μέρα πριν τις κρίσιμες εκλογές της 17^ης Ιουνίου, ευλογώντας το στη συνείδηση των αριστερών αναγνωστών,  είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα πρωτόγνωρο υβρίδιο «απεργιακού-φύλλου-με-τη-συναίνεση-της-εργοδοσίας» και στη χειροτερη ενα φιλο-εργοδοτικό όχημα μετάβασης στην επόμενη φάση. Δεν ρώταγε όμως; Τόσο κόσμο έχει στο επιτελείο του, όχι μόνο ανάμεσα στους απεργούς, αλλά και από όσους ανοιχτά σαμποτάρισαν τις απεργίες και φιγουράρισαν κατόπιν ως υποψήφιοι στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αναφέρομαι στον πρώην διευθυντή της Ελευθεροτυπίας Γιώργο Παπαδόπουλο-Τετράδη και στον σκιτσογράφο Στάθη Σταυρόπουλο, που πλέον εργάζεται στη Real News, οι οποίοι στις γενικές μας συνελεύσεις τους πρώτους μήνες της «απληρωσιάς», καταψήφιζαν τις προτάσεις για απεργία, στο όνομα του «δημοσιογραφικού λειτούργηματος» για το καλό της αντιμνημονιακής ενημέρωσης.  Κατόπιν, όπως άλλοι, αποχώρησαν με ελαφρά πηδηματάκια και μπράβο τους, αλλά όσο μας τιμούσαν με την παρουσία τους καταψήφιζαν τις απεργίες - ο Τετράδης μάλιστα ψήφιζε για το δικαίωμα της απλήρωτης εργασίας των άλλων από την προνομιακή θέση του συνταξιούχου διευθυντή. 

Επειδή αδυνατώ να πιστέψω ότι όσα προβεβλημένα στελέχη της αριστεράς υποστήριξαν επωνύμως τα «τύποις απεργιακά» φύλλα είναι απλώς παραπλανημένα «θύματα μιας πλαστής εικόνας» (βλ. άρθρο του Δ. Ψαρρά στην Αυγή της Κυριακής 24/6/2012, σελ 53), δυστυχώς τείνω να συμπεράνω ότι απλά επιβεβαιώνουν τη γενική γραμμή περί εργασιακών σχέσεων που και η πλειοψηφούσα αριστερά υπηρετεί. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη γραμμή του πολιτικού καιροσκοπισμού και της γραφειοκρατικής διαμεσολάβησης,  η γραμμή «και με τους εργάτες, και με τις γραβάτες» ή έστω με τα σουέντ τζάκετ της εναλλακτικής εργοδοσίας και των εκλεκτών της,  και χωρίς μνημόνιο και με το ευρώ, και η απεργία ολόκληρη και το αφεντικό χορτάτο. Μόνο που αν αυτή η γραμμή μπορεί να φέρνει κουκιά στις κάλπες, με  προοπτική να σχηματίσει «αριστερή κυβέρνηση», δεν μπορεί δυστυχώς να πείσει όσους συμμετέχουν στις πραγματικές ταξικές και εργασιακές συγκρούσεις, από αυτές που έχουν πραγματικούς θύτες και θύματα, νικητές και ηττημένους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, κόκκινες γραμμές που δεν θολώνουν όσο αντιμνημονιακό ροζ και αν πέφτει στα «υβριδικά» πρωτοσέλιδα που γεφυρώνουν (;) το φαινομενικά ασυμφιλίωτο χάσμα απεργών και  εργοδοτών.

 Αφροδίτη Πολίτη

 – αλλη μια απολυμένη χωρίς αποζημίωση και καταβολή δεδουλευμένων από την “Ελευθεροτυπία”