“Πρωτοβουλία για την Ανατροπή”: Συγκέντρωση στην ΕΣΗΕΑ ενάντια στις δολοφονίες δημοσιογράφων στη Γάζα

Συγκλονισμένος ο πλανήτης παρακολουθεί τις άγριες και στοχευμένες ισραηλινές δολοφονίες δημοσιογράφων στη Γάζα που καταγράφουν την εξελισσόμενη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.

Stop στη γενοκτονία των Παλαιστινίων – Stop στη δολοφονία δημοσιογράφων
Συγκέντρωση Πέμπτη 4/9, 18:30 στην ΕΣΗΕΑ

Το Al Jazeera δημοσίευσε πρόσφατα κατάλογο με τους 278 δημοσιογράφους και εργαζόμενους των ΜΜΕ που δολοφονήθηκαν στη Γάζα.

Από τις 7 Οκτωβρίου μέχρι σήμερα η Γάζα έχει αναδειχθεί ως το πλέον θανατηφόρο μέρος για τους εργαζόμενους του Τύπου διαχρονικά.

Οι Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι που σκοτώθηκαν αυτό το διάστημα είναι περισσότεροι από το σύνολο των δημοσιογράφων που σκοτώθηκαν στους μεγάλους σύγχρονους πολέμους.

Αντιμέτωποι με τον λιμό, τον εκτοπισμό και τη διάλυση όλων των υποδομών, τις απανωτές δολοφονίες οι Παλαιστίνιοι συνάδελφοί μας συνεχίζουν να καταγράφουν και να μεταδίδουν 24 ώρες το 24ωρο όσα συμβαίνουν στη Γάζα.

Είναι τα μάτια και τα αυτιά όλης της ανθρωπότητας καθώς το Ισραήλ έχει απαγορεύσει την είσοδο στον θύλακα ξένων δημοσιογράφων.

Ως δημοσιογράφοι σε μία χώρα που η κυβέρνηση της έχει αναδειχθεί στο βασικό στήριγμα του Ισραήλ στην περιοχή, λέμε «όχι στο όνομά μας».

Οι Ενώσεις του Τύπου μέχρι σήμερα ουσιαστικά τηρούν στάση Πόντιου Πιλάτου αρκούμενες σε γενικόλογες και τυπικές ανακοινώσεις.

Απαιτούμε την ξεκάθαρη στήριξη του παλαιστινιακού λαού και του ηρωικού αγώνα του, την καταδίκη της γενοκτονίας που διαπράττει το δολοφονικό καθεστώς Νετανιάχου, την αμέριστη αλληλεγγύη στους ήρωες συναδέλφους και συναδέλφισσές μας που δίνουν τη ζωή τους.

Οι Ενώσεις του Τύπου πρέπει να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις. Να διεκδικήσουν για τους Έλληνες δημοσιογράφους να εισέλθουν στην πολύπαθη Γάζα και κυρίως να εξασφαλίσουν ότι η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού δεν θα είναι εξαφανισμένη από τους τηλεοπτικούς δέκτες και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Ενώνουμε τις φωνές μας με τους συναδέλφους μας σε όλο τον κόσμο που βγαίνουν στους δρόμους και ζητούν να σταματήσουν τα εγκλήματα πολέμου εναντίον του Τύπου.

Στέλνουμε κι εμείς από την Ελλάδα, μαζί με το κίνημα που φωνάζει σε όλη τη χώρα για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», μήνυμα αλληλεγγύης στους συναδέλφους μας στη Γάζα.

Καταγγέλλουμε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης που λειτουργεί ως δεξί χέρι του γενοκτονικού κράτους του Ισραήλ και σε πλήρη σύμπλευση με το εγχώριο κεφάλαιο συνεχίζει τις επικίνδυνες γεωστρατηγικές συμμαχίες τη στρατιωτική συνεργασία και τα επικίνδυνα deals όπως στην περίπτωση της ΕΛΒΟ.

«Αν τα λόγια μου φτάνουν σε εσάς, να ξέρετε ότι το Ισραήλ κατάφερε να με σκοτώσει και να φιμώσει τη φωνή μου», έγραψε στη διαθήκη του ο πιο επιδραστικός δημοσιογράφος της Γάζας, Ανάς Αλ Σαρίφ που δολοφονήθηκε μαζί με άλλους συναδέλφους του στη σκηνή τους έξω από το νοσοκομείο Αλ Σίφα.

«Αν πεθάνω, πεθαίνω αμετακίνητος στις αρχές μου. Μην ξεχάσετε τη Γάζα… και μην με ξεχάσετε στις προσευχές σας», ήταν η τελευταία του έκκληση. Και εμείς έχουμε χρέος να μην ξεχάσουμε.

Καλούμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες, τα σωματεία του Τύπου να πάρουν μέρος στη συγκέντρωση την Πέμπτη 4/9 στην ΕΣΗΕΑ.

Απλήρωτοι πάλι “Στο Κόκκινο”

Απορίας άξιο πώς κάθε φορά «κάποιοι» μας φέρνουν στο μισθολογικό «αμήν» σε νευραλγικές περιόδους – Καταβλήθηκε μόνο ο μισός Ιούλιος – Ρεκόρ οφειλών με δεδουλευμένα 3 μηνών μετά την «περίοδο» Κασσελάκη – Αγνοείται το μέγεθος και η τύχη των χρημάτων της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου

Η απόφαση της γενικής συνέλευσης Στο Κόκκινο

Λίγο πριν από την έλευση του φθινοπώρου, ευχόμαστε καλή δύναμη σε όλους και καλή, δημιουργική νέα ραδιοφωνική περίοδο. Τα πάντα γύρω μας υπογραμμίζουν – ειδικά στις τωρινές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες- πόσο σημαντική είναι η μάχη για ουσιαστική ενημέρωση, σε πείσμα της καταθλιπτικής “ομοφωνίας” που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των συστημικών ΜΜΕ. Μακάρι να ήμασταν σε θέση να διαβεβαιώσουμε, ως βασικοί συντελεστές αυτής της τόσο σημαντικής μάχης, ότι όλες οι αντοχές μας βρίσκονται στο απαιτούμενο επίπεδο. Δυστυχώς, όμως, δεν είμαστε…

Εξηγούμαστε: Ακόμη και μέσα στην “κάψα” του (απερχόμενου) καλοκαιριού, συνεχίσαμε να βιώνουμε το “καψώνι” που αφορά τα δεδουλευμένα μας. Έχουν φθάσει πλέον τους τρεις μήνες τα οφειλόμενα προς εμάς. Κι αυτό διότι, μολονότι είχαμε τη διαβεβαίωση πως από εδώ και εμπρός θα λαμβάναμε κανονικά τους μισθούς μας κάθε μήνα και ένα επιπλέον ποσό (ο ακριβής προσδιορισμός του οποίου ήταν αντικείμενο συζήτησης με τη διεύθυνση) για τη σταδιακή μείωση των οφειλόμενων, μας καταβλήθηκαν μόνο τα μισά δεδουλευμένα του Ιουλίου. Μας ειπώθηκε ότι το άλλο μισό θα το λαμβάναμε το αργότερο ως τις 20 Αυγούστου. Αυτό, όμως, δεν έγινε.

Αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά θα εκπλήξουν δυσάρεστα σημαντικότατο τμήμα των ακροατών/ακροατριών του σταθμού μας, καθώς είχε επικρατήσει η εντύπωση πως η κατάσταση “ομαλοποιήθηκε”. Ναι, “ομαλοποιήθηκε” υπό την έννοια ότι, αφενός είχαμε τερματίσει τις – απεργιακές και άλλες- κινητοποιήσεις μας και αφετέρου αποφεύγαμε να δημοσιοποιούμε τις αθετήσεις των προς εμάς δεσμεύσεων. Όμως ακόμη και η Ιώβεια υπομονή, κάποια στιγμή εξαντλείται. Έστω και λίγο αργότερα από την εξάντληση των οικονομικών αντοχών μας.

Μερικές αναγκαίες επισημάνσεις:

Πρώτη: Με το “σκορ” των απλήρωτων μηνών να φθάνει τους τρεις μήνες, προσεγγίζουμε το χειρότερο επίπεδο από τότε (περίοδος ηγεσίας Κασσελάκη) που αρχίσαμε να αντιμετωπίζουμε αυτήν την κατάσταση και να κινητοποιούμαστε για τα αυτονόητα. Υποθέτουμε ότι ο ιδιοκτήτης του σταθμού, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, δεν νιώθει υπερήφανος για αυτήν την επαναφορά στα χειρότερα. Μόνο που η επανόρθωση θα πρέπει να είναι άμεση και έμπρακτη. Μερικές ακόμη ενδεχόμενες εκφράσεις “λύπης” και “κατανόησης”, μαζί με τυχόν εκκλήσεις να παρατείνουμε κι άλλο την υπομονή μας, δεν θα έχουν κανένα νόημα. Είμαστε εργαζόμενοι που ζουν (για την ακρίβεια, το προσπαθούν) από τη δουλειά τους, όχι “χομπίστες”.

Δεύτερη: Φθινοπωρινή επανεκκίνηση, με νέα δυναμική και νέο πρόγραμμα δεν νοείται, αν δεν εκλείψουν (κι αυτό πρέπει να γίνει τώρα) οι… παλιές κάκιστες συνήθειες. Διότι, με θλίψη το λέμε, έχει προσλάβει διαστάσεις εθίμου η μη καταβολή των δεδουλευμένων μας.

Τρίτη: Όλα δείχνουν ότι το ερχόμενο χρονικό διάστημα θα είναι πολύ “μεστό” από πλευράς πολιτικών εξελίξεων και συγκρούσεων (ΔΕΘ, πιθανή είσοδος του σκανδάλου των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης στο προσκήνιο, κ.α). Είναι απορίας άξιο πώς κάθε φορά κάποιοι “καταφέρνουν” να μας φέρνουν στο μισθολογικό “αμήν” σε τόσο νευραλγικές περιόδους, εξωθώντας μας σε κινητοποιήσεις που αναπόφευκτα επηρεάζουν τη ροή του προγράμματος του σταθμού. Ας το σκεφτούν αυτοί που πρέπει, εμείς απλώς εκφράζουμε την απορία.

Βάσει όλων των παραπάνω, δικαιούμαστε και με το παραπάνω να χρησιμοποιήσουμε μετ’ επιτάσεως τα ρήματα “ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ” και “ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟYΜΕ”.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ: Στο τέλος του Αυγούστου να λάβουμε τα δεδουλευμένα του εν λόγω μήνα και του οφειλόμενου μισού Ιουλίου. Επίσης, να υλοποιηθεί η δέσμευση για καταβολή επί πλέον ποσού, ώστε να αρχίσουν να μειώνονται τα μισθολογικά οφειλόμενα.

Ζητάμε, επίσης, άμεση συνάντηση με τη διεύθυνση, όχι μόνο για τη μισθολογική “πληγή”, αλλά για όλα τα ζητήματα που αφορούν την λειτουργία του σταθμού. Ανάμεσα σε αυτά, είναι και η αντιμετώπιση των επιπρόσθετων προβλημάτων που προκύπτουν από την υποστελέχωση και την περαιτέρω μείωση του προσωπικού του σταθμού. Όπως επίσης και η ακριβής ενημέρωση για όλα τα σχετικά με την Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου, εφ’ όσον αυτή έγινε με δεδηλωμένο πρώτιστο στόχο την εξόφληση των οφειλών στους εργαζόμενους των ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ: Μολονότι ως τώρα αποφύγαμε την προσφυγή σε ένδικα μέσα, από τούδε και στο εξής είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάσουμε πολύ σοβαρά και αυτό το ενδεχόμενο. Δυστυχώς ο ιδιοκτήτης του σταθμού, με τη συμπεριφορά του απέναντί μας, δεν μας αφήνει άλλα περιθώρια.

Το “μπαλάκι” βρίσκεται στην πλευρά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΠΣ. Στο δικό μας βρίσκεται μια “μαύρη τρύπα” τριών απλήρωτων μηνών και γύρω – γύρω τα απομεινάρια δεσμεύσεων που δεν τηρήθηκαν. Ελπίζουμε ο ιδιοκτήτης να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και αυτό να φανεί, έμπρακτα, στο τέλος Αυγούστου. Ελπίζουμε, αλλά παραμένοντας σε πλήρη ετοιμότητα για τη διεκδίκηση των στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων μας.