ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ!!

"Πατρίδα δεν είναι τόπος. Είναι η ανάμνηση της γλώσσας πριν μάθεις να μιλάς."

Αδέσποτες σκέψεις του Στ.Πρωτολάτη.
 - Φ ρ ά σ η  χ α ρ α γ μ έ ν η  σ ε  τ ο ί χ ο  τ η ς  Ρ ά φ α.-
Γκράφιτι με μελάνι από αίμα που αρνήθηκε να στεγνώσει.
Ποίηση που δεν είναι τέχνη αλλά ραφή της απώλειας και τεκμήριο           εγκλήματος.
Κ ά θ ε  π ρ ό τ α σ η: έ ν α  ν υ σ τ έ ρ ι.
Η γενοκτονία δεν είναι πια λέξη παρά δομική γλώσσα στο νέο 
συντακτικό της εξουσίας. Η γλώσσα είναι πια μηχανισμός.
Καθαρίζει την εικόνα πνίγει το αίμα στη σύνταξη.
Σ τ ο  Λ ε ξ ι κ ό  τ η ς  Α φ α ί ρ ε σ η ς.  -Α ν τ ί σ τ α σ η  ο ρ ί ζ ε τ α ι:  
λειτουργία της ύπαρξης όταν αρνείται τη διαγραφή.
Σ υ ν ώ ν υ μ α: ποίημα - πέτρα - άρνηση - κραυγή ματιά που δεν        
χαμηλώνει- γροθιά. -Δ η μ ο κ ρ α τ ί α   ο ρ ί ζ ε τ α ι:  καθεστώς που κατασκευάζει  έγκριση για μαζική εξόντωση. 
Σ υ ν ώ ν υ μ α: συναίνεση -  πλατφόρμα αφανισμού.      -Γ ε ν ο κ τ ο ν ί α  ο ρ ί ζ ε τ α ι: εξαφάνιση με νομιμοποίηση.
Σ υ ν ώ ν υ μ α: καθημερινότητα- κανονικότητα  Ένας κόσμος που καίγεται με επιμέλεια.
Ό χ ι  τ υ χ α ί α.
Ό χ ι  χ α ο τ ι κ ά.

Με τάξη. Με αριθμό φακέλου.  Με ψυχραιμία.

Γυμνές κραυγές από σκελετωμένα παιδιά που σέρνονται στο χώμα με κομμένα άκρα που σκάβουν  την ελπίδα στα ερείπια. Παιδιά που δεν ανήκουν σε κανένα έθνος αλλά στο μέλλον.
Και οι μητέρες δεν κρατούν πια μωρά -  κρατούν θρύψαλα χρόνου που κυλούν ανάποδα σαν να ξηλώνουν τα υφάσματα της ίδιας της ύπαρξης.
Στην κοιλιά τους φυτρώνει μια καμένη πόλη ένας θάνατος που δεν έμαθε ποτέ να πεθαίνει.
Τα δάχτυλά τους είναι σκουριασμένες γλώσσες που μιλούν σε σιωπές που μυρίζουν μπαρούτι και κλειστές πόρτες.
Ρίζες που τσακίζουν την πέτρα του χρόνου. Σάρκα που μιλάει γλώσσες χαμένες στην άβυσσο της εξορίας.Τα κορμιά καταφύγια στα φλεγόμενα  έμβρυα του κόσμου.
Μια μήτρα αιμάτινη που γεννάει ανυπακοή μέσα στο σκότος της καταστροφής.
Ανάσα τους- παλμός πολέμου πνοή που φυτρώνει απ’ το χώμα το καμένο και χορεύει με τους ήχους του κόσμου που δεν θέλει να δει.                                    Οι μητέρες παράθυρα σε τοίχους χωρίς πόρτες παγιδευμένες μέσασε ένα καθρέφτη που ραγίζει -
βλέπουν τα παιδιά τους να γίνονται μάζες κρέατος χωρίς πρόσωπα μόνο τη θλίψη των θεών που αρνήθηκαν να επέμβουν.
Ο κόσμος ένα πελώριο μηχάνημα π ο υ  α λ έ θ ε ι  ό ν ε ι ρ α -  α λ έ θ ε ι  ζ ω έ ς  κ α ι  τ ι ς π ε τ ά ε ι  σ α ν  σ κ ό ν η  σ τ ο ν  ά ν ε μ ο.
Και οι ψίθυροι στον αέρα φτηνό εμπόρευμα στη μαύρη αγορά της λήθης.
Οι μητέρες φτιάχνουν μνημεία από στάχτη.
Δεν υπάρχει χώμα να σκάψουν μόνο τα σκουριασμένα καρφιά της Ιστορίας που τρυπάνε την καρδιά της γης.
Κάθε δάκρυ είναι ένα πολεμικό κάλεσμα μια φλόγα που ανασαίνει κάτω από  το ψυχρό μάρμαρο.
Μητέρες της Παλαιστίνης φλόγες στα σύνορα της ύπαρξης κρατούν  τη γη με τα χέρια τους με την πείνα της μνήμης. Φυτεύουν την εξέγερση στα μωρά τους και δεν θα αφήσουν κανέναν  να κλέψει τη κραυγή τους.

Κι όταν το μ έ λ λ ο ν   μ α τ ώ ν ε ι η Ιστορία πνίγεται από τη σκόνη των βημάτων του.
Εξορισμένα σώματα σε τεμάχια  σάρκας κάτω από τον ήλιο που εδώ  δ ε ν  α ν α τ έ λ λ ε ι  - ε κ τ ε λ ε ί.
Γυμνά δέντρα με ρίζες στο αίματα χέρια που σκαλίζουν τις πληγές της γής. Το χώμα - δέρμα που αναστενάζει και τα κόκαλά ξεριζωμένα ποτάμια που κυλούν ανάποδα προς τον αρχαίο πόνο.
Η  π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α  γ ί ν ε τ α ι  π α ρ α π ρ ο ϊ ό ν.
Πετιέται μαζί με τις μάζες τους νεκρούς - τους πρόσφυγες  της λογικής.
Ο  α έ ρ α ς  π ο υ   α κ ό μ α  μ υ ρ ί ζ ε ι   α ν θ ρ ώ π ο υ ς.
Και η σιωπή; Η σιωπή είναι το πιο  πολυφορεμένο ένδυμα.
Κρέμεται στις ντουλάπες της κανονικότητας καλοσιδερωμένη.
Φοράει τη φωνή της ουδετερότητας και χαμογελάει ήπια στην πυρκαγιά.
Ενυπόγραφο πρωτόκολλο σύμβασης με εμβλήματα συμπερασμάτων  συσκέψεων κορυφής.
Είναι το πρόσωπο της εξουσίας όταν δεν χρειάζεται να δείξει  το πρόσωπό της.
Στην εργολαβία της εξόντωσης δεν είναι πια ο θάνατος το μέτρο.
Ε ί ν α ι  η  α π ά θ ε ι α. Η  φ ρ ί κ η  έ γ ι ν ε  κ ο υ λ τ ο ύ ρ α  π α ρ α κ ο λ ο ύ θ η σ ης 
Γλίστρησε απ’ το χώμα της πραγματικότητας  και πέρασε στην οθόνη- όπου όλοι μπορούν να δουν και κανείς να μην πράξει.
Μία γενοκτονία σε live stream δεν είναι λιγότερο γενοκτονία. Είναι περισσότερο συλλογική.
Η ηθική του μέσου μικροαστισμού στην αρχή της θλίψης: φ ε γ γ ί τ ε ς  σ ε  θ ά λ α μ ο  α ε ρ ί ω ν.
Συνενοχή που κρύβεται στο βλέμμα του αδιάφορου στο πεζόδρομο των σκέψεων που  γεννιούνται στον βρόχο της εξουσίας που ξεραίνει το σπέρμα.
Κάθε οργή που δεν έγινε φωνή κάθε αντίσταση που έμεινε σκιά.

Στη Γάζα  δεν προσεύχονται. Δ ε ν  ζ η τ ά ν ε   έ λ ε ο ς.
Φ υ τ ε ύ ο υ ν   κ ρ α υ γ έ ς.
Σκάβουν με τα νύχια όχι από ελπίδα αλλά γιατί η απελπισία είναι κι αυτή μορφή ελευθερίας.
Το συναίσθημα είναι η διάσταση της εμπειρίας που υπερβαίνει τα μεμονωμένα γεγονότα  και τις ιδιότητές τους.
Ο  κ ό σ μ ο ς  σ α ς  τ ε λ ε ί ω σ ε.
Μπορεί να λάμπει ακόμα αλλά ήδη σαπίζει.
Η  Γ ά ζ α  θ α  μ ε ί ν ε ι.
Όχι μόνο ως τόπος αλλά και ως πρόταση. 
Ως ματωμένη ανυπότακτη απρόβλεπτη φράση.             
Ως πράξη αντίστασης:
Ο  Ά ν θ ρ ω π ο ς  δ ε ν  θ α  ε κ π α ι δ ε υ τ ε ί  σ τ η ν  υ π ο τ α γ ή [...]
 

(β).Μ Ι Ά  Ύ Π Ο Υ Λ Η  Μ Ο Ρ Φ Ή  ε ξ ι δ α ν ί κ ε υ σ η ς  τ η ς   α ν ι κ α ν ό τ η τ α ς.

- Μια σιωπηλή συσκευή που επιβάλλεται από ψηλά.
Γινόμαστε μάρτυρες ενός είδους κατανάλωσης και της Παλαιστίνης ως συμβόλου - της αντίστασής της  -της τραγωδίας της -της αξιοπρέπειάς της 
και αυτή η κατανάλωση συχνά γίνεται τ α υ τ ο τ ι κ ή - α ι σ θ η τ ι κ ή -   π α ρ α σ τ α τ ι κ ή.
Αυτή η εξιδανίκευση αυτή η ικανότητα  μετασχηματισμού της κριτικής σε αισθητική - είναι ο πιο σιωπηλός και καταστροφικός θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού.
Έ ν α  μ έ σ ο   π ο υ  δ ε ν  κ α τ α σ τ έ λ λ ε ι  τ η  δ ι α φ ω ν  ί α   α λ λ ά  τ η ν  α π ο ρ ρ ο φ ά.
Την ενσωματώνει την αισθητικοποιεί την μεταμορφώνει σε εμπόρευμα.
Το σύστημα επιτρέπει στον εαυτό του να μολυνθεί αλλά χωρίς ποτέ να αμφισβητηθεί πραγματικά.
Η  δ ύ ν α μ η  τ η ς  θ ε ω ρ ί α ς εξουδετερώνεται στην ίδια της τη συμβολική παράσταση: ο ριζοσπαστικός λόγος γίνεται ο ίδιος το αντικείμενο κατανάλωσής του.
Η εξιδανίκευση της ανικανότητας με άλλα λόγια είναι μια διαδικασία που εμποδίζει το πέρασμα από τον λόγο  στην πράξη.
Όλα να παραμένουν στο επίπεδο της αναπαράστασης στην αφηγηματική
διάσταση που δεν γίνεται  μετασχηματιστική πρακτική.
Στον μετασχηματισμό της κριτικής σε συστημική λειτουργία δηλαδή σε μια ακίνδυνη πρακτική που δεν αμφισβητεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων αλλά την επιβεβαιώνει ακριβώς ενώ την καταγγέλλει.
Η Γάζα δεν είναι τόπος  είναι βαθύ κόψιμο στο σώμα του κόσμου. 
Ένας παλμός καμένου χρόνου που χτυπάει στις φλέβες των πλατειών και στα σπασμένα πλακάκια μιας συνοικίας μεταναστών.
Στην άγρυπνη ανάσα του κοινού ανθρώπου που δεν έμαθε ακόμα                 πώς να μισεί σωστά. 
Εδώ  δεν μιλάμε για τη Γάζα.
Εδώ είμαστε η Γάζα - όταν το βλέμμα παγιδεύεται στο σύρμα της πραγματικότητας και δεν μπορεί πια να πει "εγώ" χωρίς  να φωνάξει "εμείς".
Η συλλογική δύναμη δεν είναι άθροισμα σωμάτων - ούτε σημαιών -ούτε συνθημάτων. 
Είναι το αναπάντητο βλέμμα  εκείνο που συναντά τον άλλον και τον αναγνωρίζει χωρίς λόγια.
Είναι το οξύμωρο μιας φωνής που ουρλιάζει μέσα στη σιωπή της κανονικότητας. 
Πώς να φέρεις τη Γάζα στον τοπικό αγώνα; Όχι ως σύμβολο αλλά ως διακοπή.
Ως το σημείο εκείνο που η καθημερινότητα σπάει σαν καθρέφτης και η αντανάκλαση δείχνει το πρόσωπο της εξουσίας – όχι μόνο εκεί μακριά αλλά εδώ  στην τράπεζα που καταπίνει σπίτια στο αστυνομικό βλέμμα που σαρώνει σώματα-στο πανεπιστήμιο που μεταμορφώνεται σε κάστρο  αποκλεισμού.
Η τέχνη της πληθυντικής πληγής. Είναι η αντίσταση στην εξοικείωση                του φόνου. 
Είναι η εμμονή να συνδέεις το μισό καρβέλι που έκοψες στα δύο με τον  αποκλεισμό ενός φορτηγού ανθρωπιστικής βοήθειας.
Είναι το να κάνεις χώρο στη γλώσσα για το άρρητο για εκείνο  π ο υ  δ ε ν  χ ω ρ ά ε ι: ούτε σε άρθρα 
ούτε σε δηλώσεις 
ούτε σε νομοσχέδια.
Είναι να κρατάς τη λέξη"δικαιοσύνη" σε τέτοια ένταση που να μην μπορεί να λερωθεί από την ουδετερότητα.
Η συλλογική έμπρακτη ταξική  αλληλεγγύη που δεν χτίζεται με συναινέσεις αλλά με ερωτήματα  που δεν παύουν να καίνε.
Μα προπάντων:  μ ε  π ρ ά ξ ε ι ς ν α   σ τ α μ α τ ή σ ο υ μ ε τ ο  ο λ ο κ α ύ τ ω μ α  σ ω μ ά τ ω ν [...]

γ).Τ Α  Κ Έ Ρ Δ Η τ ο υ  Θ Α Ν Ά Τ Ο Υ:  Π ά ν ω   σ τ α  Ε ρ ε ί π ι α. 

     Κ α ι  π ρ ι ν  σ τ ε γ ν ώ σ ε ι   τ ο  α ί μ α[...]
Οι γερανοί των πολυεθνικών εταιρείων σηκώνουν το μέλλον  της ανοικοδόμησης μέσα από τα χαλάσματα.
Αλλά το μέλλον αυτό βρωμάει καμένη σάρκα και πετρέλαια. 
Η ανοικοδόμηση της Γάζας το νέο όνομα του κανιβαλισμού στο  οργασμικό τέλος του καπιταλιστικού κύκλου: πρώτα η σφαγή μετά τα εμπορικά συμβόλαια που έχουν υπογραφεί 
με αίμα.
Η  τ ε χ ν ο κ ρ α τ ι κ ή  σ υ ν έ χ ι σ η τ η ς  γ ε ν ο κ τ ο ν ί α ς  μ ε  ά λ λ α
μ έ σ α.
- Νέα κύματα βομβαρδισμένης "ανάπτυξης".
- Νέα γύρα από λευκοντυμένους χρηματοδότες με ματωμένες τσέπες.
Οι κοσμοπολίτες εργολάβοι του θανάτου χαμογελούν με δόντια που λάμπουν σαν χρυσές σφαίρες στο φως.
Οι υπερεθνικοί μηχανισμοί που διαχειρίζονται τη “μετά" εποχή  είναι εκείνοι που έφτιαξαν  την “πριν” εποχή:  οι γενοκτόνοι χρηματοδότες οι “ο υ δ έ τ ε ρ ε ς” ε υ ρ ω π α ϊ κ έ ς κυβερνήσεις - τα think tanks που μετατρέπουν την εξόντωση σε data και τις βόμβες σε στατιστικές.
Οι ίδιοι που πούλησαν τις βόμβες που σχεδίασαν τις εκτελέσεις είναι τώρα αυτοί που δίνουν  "α ν α π τ υ ξ ι α κ έ ς λ ύ σ ε ι ς.".
Οι ίδιες τράπεζες που χρηματοδοτούν στρατιωτικές εταιρείες οι ίδιες κυβερνήσεις που δήλωναν "δικαίωμα αυτοάμυνας" την εξολόθρευση αμάχων. 
Τώρα εμφανίζονται σαν φιλάνθρωποι επενδυτές να φυτέψουν χρήμα στο έδαφος που ακόμα στάζει αίμα.
Η Παγκόσμια Τράπεζα - το ΔΝΤ -  οι εργολάβοι της φιλανθρωπίας με ατσάλινη ευγένεια προτείνουν τα νέα  “πακέτα βοήθειας”.
Οι καπιταλιστές του πολέμου που μετατρέπουν τα ερείπια σε μετοχές και το αίμα γίνεται ρευστότητα. 
Τα δισεκατομμύρια που ρέουν προς τη Γάζα δεν είναι για τις οικογένειες που ξεθάβουν τα παιδιά τους απ’ τα συντρίμμια. 
Είναι για τους εργολάβους τους μεσάζοντες - τις ΜΚΟ  π ο υ   λ ε ι τ ο υ ρ γ ο ύ ν  σ α ν π λ υ ν τ ή ρ ι α   σ υ ν ε ί δ η σ η ς. 
Είναι για να διασφαλίσουν πως η ανοικοδόμηση θα γίνει υπό τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς με όρους αποικιακούς- με νόμισμα την εξάρτηση και επιτόκιο τη σιωπή.

Κάθε δισεκατομμύριο που "επενδύεται" στη Γάζα δεν είναι για τους Παλαιστίνιους - είναι για τα θ ε μ έ λ ι α  τ ο υ  ν έ ο υ  α π ο ι κ ι α κ ο ύ  ε λ έ γ χ ο υ.

Οι δρόμοι - τα κτήρια - οι υποδομές που υπόσχονται θα φτιαχτούν όχι για "την ελευθερία"  αλλά  γ ι α  τ η δ ι α χ ε ί ρ ι σ η  τ η ς  κ α τ ο χ ή ς.
Τα κεφάλαια χτίζουν φυλακές  - όχι κοινότητες.
Το μοντέλο του ιμπεριαλισμού: π ρ ώ τ α  σ π έ ρ ν ε ι   φ ω τ ι ά κ α ι  μ ε τ ά  
ε π ε ν δ ύ ε ι  σ τ η  τ έ φ ρ α.
- Καπιταλιστική νεκροφιλία με  χρηματοπιστωτικούς όρους.
- Το χρήμα μιλάει πάντα τη γλώσσα  του εξουσιαστή.
Η παγίδευση ενός λαού στη λογική του "βιώσιμου ολοκαυτώματος".
Η  χ ρ η μ α τ ο δ ό τ η σ η τ η ς  α ν ο ι κ ο δ ό μ η σ η ς  χ ω ρ ί ς α π ε λ ε υ θ έ ρ ω σ η  είναι απλώς: ε π ιχ ο ρ ή γ η σ η   τ ο υ  ε π ό μ ε ν ο υ ε γ κ λ ή μ α τ ο ς [...]
....................
Υ Π Ο Σ Η Μ Ε Ί Ω Σ Η.

Η μόνη δίκαιη ανοικοδόμηση  θα γίνει από τα ίδια τα χέρια  του λαού της Γάζας - ελεύθερου οπλισμένου με αλήθεια και  αυτοδιάθεση.
Χωρίς ιμπεριαλιστές
χωρίς στρατούς
χωρίς εταιρείες. 
Όλα τα άλλα είναι συνέχιση του πολέμου.
- Όχι άλλη ανάπτυξη πάνω σε πτώματα. 
- Όχι άλλη κανονικότητα χτισμένη με αίμα και κρατικο/ ιδιωτικές υποστάσεις[...]
........................................
# αδέσποτες σκέψεις #
                  115(γ)~Στ.π
....................
☆ T H E  C L A S H - Lodon calling.